3e dag in Kuala Lumpur

Vandaag, na weer lekker uitgeslapen te hebben en wederom een belabberd ontbijt (vrees dat we het daar de komende twee dagen nog mee moeten doen), op weg richting de monorail.
De monorail is hier te vergelijken met de metro bij ons, alleen een stuk goedkoper; voor €0,50 reis je hier van de ene kant van Kuala Lumpur naar de andere kant, dit zijn prijzen waar we bij ons alleen maar van kunnen dromen.

De monorail heeft ons naar Kuala Lumpur centraal gebracht van waaruit we te voet zijn verder gegaan. Dit was wederom een stevige "tippel", zeker gezien de warmte (34 C) en het aantal keren dat we door een taxidriver zijn aangesproken of we niet toch liever een taxi wilden. Men is het hier schijnbaar niet gewend dat mensen veel te voet doen, en zeker geen toeristen. En Ylva heeft wederom dapper mee gelopen.

Allereerst zijn we naar een vlindertuin geweest waar we hele mooie en bijzondere vlinders hebben gezien. Ylva had er zelfs een vriendje, een vlinder die op haar hand kwam zitten en er niet meer weg wilde.

Toen zijn we te voet verder gegaan naar de Nationale Moskee van Maleisië.
Een immens groot en mooi bouwwerk, waar op vrijdag (de dag van het gebed voor moslims) zo'n 15.000 moslims samen komen om te bidden.

En daar waar we gisteren met Ylva al een "attractie" waren, bleek dit vandaag nog een paar graden erger. Vandaag is zij alleen tientallen keren gefotografeerd, maar moesten we als gezin er ook een aantal keren aan geloven.

Na afloop van het bezoek aan de moskee weer te voet terug richting de monorail, die ons terug richting ons hotel heeft gebracht. Bij het uitstappen bleek er een enorm noodweer aan de gang, welke we hebben getrotseerd omdat het tijd was om te skypen met de klas.

In het hotel aangekomen waren we tot op het bot nat ( en dat van een tiental meters door de regen!), maar we hadden het er graag voor over om de jarige juf te spreken en de vriendjes van de klas te zien.
Het contact werd gelegd (met enige vertraging, want het is toch de andere kant van de wereld), maar het was een geweldige ervaring.
Ylva vond het zo super dat ze haar vriendjes van de klas kon zien, dat ze bijna geen woord kon uitbrengen (en daar heeft ze normaal geen last van). Maar het was erg leuk om ze allemaal weer even te zien en te spreken en bracht van beiden kanten emoties met zich mee. Ongelooflijk dat er technieken zijn waardoor dit mogelijk te maken is.

Vervolgens een hapje gaan eten en nu op tijd naar bed want morgen gaan we Hopon-Hopoff-en.

Welterusten en lieve groet van Antoinette, Roel en Ylva xx..