Een dag met een bijzondere wending

We beginnen langzaam wat slaap in te halen; ook vanmorgen hebben we weer tot 8.00u geslapen. Daarna zijn we op ons gemakje opgestaan en heeft Ylva vast haar bikini aangetrokken ("dan ben ik dadelijk wat sneller klaar"). Daarna zijn we richting de ontbijtruimte gelopen. Bij het zwembad lagen al een hoop handdoeken en dus hebben wij die van ons ook maar op een stoel gelegd want anders "pissen we dadelijk naast het potje" en moeten we op de grond liggen.

Op ons gemak hebben we ontbeten en genoten van al het lekkers. Helaas vandaag geen pancakes, dus we hebben onze eigen "rocks" nog niet kunnen bouwen; misschien morgen of overmorgen.

Na het ontbijt hebben we ons omgekleed en zijn we richting het zwembad getrokken. We lagen nog niet goed en wel op onze bedjes of daar viel een bui uit de lucht waar je "u" tegen zegt. Ylva lag in het water en die vond het geweldig, maar wij hebben toch maar even ergens anders onze toevlucht gezocht. Een klein kwartiertje heeft het geduurd en toen was de lucht helemaal opgeklaard en begon de zon te schijnen.

Terwijl we lekker lagen te genieten zagen we in de verte een "piratenboot" de inham bij ons resort binnen varen. Eerst dachten we (en met ons velen) dat het te maken had met de film die ze bij het resort aan het opnemen zijn en dus gingen we even kijken. Toen we echter op het strand stonden, geen camera's zagen en de boot steeds dichter naar de kant toevoer, wisten we dat het iets anders moest zijn. Maar wat???

Niet veel later sprongen er een paar mensen van de boot en renden als bezetenen naar de kant en begonnen uit bakken die daar stonden met bloemen erin te drinken. Al snel volgenden er meer en meer mensen en ze renden allemaal het strand op op zoek naar drinken en eten.
De security had vrij snel in de gaten wat er aan de hand was: het waren vluchtelingen die met de boot hier aan land kwamen. In no time was er een hele hoop politie op de been en werden ze allemaal in een soort "fuik" gedreven waar ze moesten verzamelen en gaan zitten. De hulpacties van de toeristen kwamen meteen op gang en iedereen begon water te verzamelen zodat ze konden drinken. Enkele uren hebben ze, terwijl de autoriteiten hebben proberen in kaart te brengen met hoeveel ze waren, hoe de samenstelling was (alles werd in groepen van 25 bijelkaar gezet), waar ze vandaan kwamen en hoe lang ze onderweg zijn geweest, in de "fuik" gezeten. In totaal hebben er een kleine
500 mannen, vrouwen en kinderen in de boot gezeten en er is er eentje (zo hoorden we later) gestorven. Ze waren afkomstig uit Botswana en waren 3 weken onderweg!. Toen uiteindelijk alles in beeld was en duidelijk waar ze naar toe moesten, zijn ze in open trucks gezet en zo zijn ze afgevoerd.
Drie weken met 500 man op een boot als haringen in een ton zonder eten en drinken, je moet er niet aan denken en het is haast niet voor te stellen, maar toch was het zo en we hebben het met eigen ogen gezien. Ongelooflijk!.

Het was allemaal heel indrukwekkend om mee te maken en moeilijk in woorden te omschrijven wat je ziet en voelt als je deze mensen ziet. Je ziet het wel eens op tv of in een film, maar om het nu in het echt "te beleven"..... Het is iets wat je vantevoren niet verwacht, sterker nog....waar je niet eens over nadenkt of het bedenkt maar wat we nu wel weer even beleven.
Een reis met uitersten in de ruimste zin van het woord.

Ylva heeft het zich allemaal bekeken en wist niet hoe ze het had. En daar waar wij als volwassenen nadenken over: "waarom zijn deze mensen gevlucht?", "hoe hebben ze drie weken kunnen rondvaren zonder dat ze zijn opgemerkt?", "wat gaat een land als Maleisië nu weer met deze mensen beginnen?", vroeg Ylva zich af: "wie was de kapitein op deze boot?", "wat hebben ze gegeten?" en "hoe hebben ze dan piepie moeten doen mamma?"
We hebben haar er bewust niet van weggehouden en haar op zoveel mogelijk vragen antwoord gegeven, maar we hebben haar ook uitgelegd hoe het zat met deze mensen en dat dit ook het leven is. Dat niet voor iedereen het goede en onbezorgde leventje is weggelegd zoals dat voor haar en heel veel mensen in onze omgeving is weggelegd.

Na alle gebeurtenissen van vanmiddag zijn we nog even gaan zwemmen om alles wat te laten bezinken en een plekje te geven. Daarna hebben we ons gedoucht en zijn we een hapje gaan eten. Na het eten zijn we nog even naar de lobby gelopen om met de nonkel te skypen. Terwijl we dit aan het doen waren, kregen we een skypeverzoek van Siebe binnen en dus moest nonkel snel gedag gezegd worden want het vriendje was aan de andere kant op de lijn. Gezellig hebben ze even bijgeklets en tellen van beide kanten de dagen af dat ze elkaar weer kunnen zien, want één ding is zeker: "ook al zijn ze nog zo jong, ze hebben elkaar wel gemist".

Inmiddels was het 20.30u en tijd voor onze kleine meid, zeker na alle indrukken van vandaag, om naar bed te gaan. We zijn dan ook terug gelopen naar het huisje en daar is ze meteen gaan slapen.
Zelf hebben we, zoals elke avond, nog een kopje thee gedronken en wat tv gekeken.

De dag die begon als een dag waarop weinig leek te gaan gebeuren en waar zonnen, zwemmen en batikken de daginvulling zouden worden, kreeg plots een heel andere wending. Een (hoe raar het ook klinkt) mooie wending omdat we door hetgeen we gezien hebben weer terug zijn gezet met de voetjes op de grond en beseffen wat voor een gelukkige mensen we zijn.

Tot volgend jaar en lieve groet Antoinette, Roel en Ylva xxx...

Ps: uit respect voor deze mensen en hetgeen ze hebben meegemaakt, hebben we geen beelden gemaakt; we hebben wel een foto van de boot waarmee ze zijn aangekomen en die spreekt al voor zich. Het is overigens onvoorstelbaar maar waar dat er toch mensen zijn die de "ramptoerist" uithangen en staan te fotograferen en filmen.