Home Sweet Home

Om 01.00u (l.t.) zijn we de lucht in gegaan. Dit met een klein beetje vertraging omdat er wel heel veel mensen mee moesten. Het vliegtuig zat dan ook afgeladen vol.
Ik had me voorgenomen de hele vlucht te gaan slapen, maar door het "spoorloos" incident was ik zo opgefokt (excuseer voor het woord) dat ik de eerste uren geen oog heb dicht gedaan. Dochterlief had gelukkig vrij snel de rust terug gevonden en sliep al snel als een roos (gelukkig).

Na een nacht met weinig slaap, zijn we om klokslag 07.00u geland op Nederlandse bodem. En dan komt echt het besef: "het is nu echt voorbij".
Over een paar uurtjes zijn we terug in Dilsen, terug verenigd met onze trouwe viervoeter Kane en onze naasten en dan is alles wat we de afgelopen drie maanden met elkaar als gezin hebben meegemaakt, nog slechts een onvergetelijke en onuitwisbare herinnering waar we nog héél vaak aan zullen terug denken en nog héél veel en vaak over zullen praten.

Nadat we onze koffers hadden opgehaald en al onze overige bagage op een karretje hadden staan, op zoek gegaan naar de uitgang. Laten we die met de kortste rij nemen. Dit bleek niet zo'n goed idee want dat was die van de vlucht die van de Antillen kwam en dus werden onze koffers en overige bagage binnenste buiten gedraaid. Kon er ook nog wel bij.......

Maar uiteindelijk konden we door en wachtte ons een warm en verassend welkom door onze trouwe en beste vrienden Maaike (die speciaal hiervoor een uur eerder naar haar werk was gekomen) en Alexander (die speciaal vrij had genomen). Het was heel fijn om hen weer te zien en in onze armen te sluiten. Pas dan besef je dat je elkaar ontzettend hebt gemist.

Tijd voor een bakkie......, ff bijkletsen en nog even nagenieten.
Want eenmaal helemaal terug thuis komt er weer zoveel op ons af dat de tijd van "relaxt" zo voorbij is.
Daar waar wij het nog rustig aan deden, begon bij Alexander al de telefoon te rinkelen. "Zijn ze al geland?". "Hebben jullie ze al gezien?". "Hoe laat zijn jullie in het zuiden?". Één ding was duidelijk: "het thuisfront keek erg uit naar onze komst".

Na een ouderwets Hollands bakkie, afscheid genomen van Maaike (die aan het werk moest) en samen met Alexander onze auto opgezocht. Al onze spullen ingeladen om vervolgens definitief huiswaarts te keren.
Na 5 minuten wisten we al waarom we zo graag terug wilden...... wat een drukte. In die 3 maanden hadden we geen file gezien en nu stonden we er al in. HELP!!!

Onderweg bij "De Lucht" traditie getrouw ook nog even een bakkie gedaan om vervolgens tegen 11.15u de Maïsstraat in te rijden. Hier wachtte ons een tweede welkom door Bomma en Bompa, Opi en Omi, tante Yvonne en oma Betty, Marco en Monique. Wat waren ze blij om ons te zien en bovenal natuurlijk onze lieve, kleine dappere meid.

Onder het genot van een bakkie en een lekker stukje vlaai, de eerste herinneringen opgehaald. Helaas hadden we niet veel nieuws te vertellen want iedereen was op de hoogte. Dan maar informeren naar hoe het hier is geweest. Gelukkig zijn er geen schokkende dingen gebeurt.

Tegen 13.30u was iedereen weer weg en was er slecht 1 iemand waarnaar we verlangende.........Kane. Echter in goed overleg hebben we met Leon en Jetje afgesproken dat we hem pas vanavond gaan halen en dan meteen gezellig een hapje mee-eten.
Dit gaf ons de tijd en ruimte onze koffers al een beetje op te ruimen en daarna met zijn drieën een tukkie te gaan doen. We zijn stik-kapot.

Gelukkig hebben we de wekker gezet want anders hadden we zo doorgeslapen. Nadat we ons een beetje hebben opgefrist is het dan eindelijk tijd om te gaan. Nog eventjes en dan zien we onze "Driekes" weer.

Toen we stopten in de Canadastraat in Neeroeteren wachtte ons wederom een warm onthaal. Met een luid "oewwwwwww" heet ons "Driekes" welkom. Ons manneke is ons gelukkig niet vergeten en herkent ons meteen. Ylva weet niet hoe snel ze bij hem moet komen om hem een dikke knuffel te geven en wij sluiten ons daar bij aan. We hebben hem ontzettend gemist.......ondanks dat we wisten dat hij de hele tijd in buitengewoon goede handen is geweest. We hebben hem met een gerust hart achter gelaten, maar waren toch blij om hem weer in levende lijve (we hebben immers een paar keer met hem geskypt) te zien.

Nadat ook Leon en Jetje ons een warm "welkom terug" hebben geheten, hebben we onder het genot van een aperitiefje ook met hen de eerste herinneringen opgehaald. Daarna zijn we aan tafel gegaan en kwam de ene na de andere herinnering en anekdote boven. Natuurlijk kwam ook ter sprake hoe wij genoten hebben van, en uitkeken naar de reacties van Leon op onze stukjes. Het was leuk om te horen hoe ook hij iedere ochtend vol verwachting keek of we weer iets nieuws gepost hadden. Zijn hoop was geweest dat er tussen de volgers onderling ook een uitwisseling was ontstaan, helaas heeft dat niet zo mogen zijn.
Na een héél gezellige avond hebben we rond 23.00u (Ylva was ondertussen al een tijdje op de bank in slaap gevallen) afscheid genomen en zijn we huiswaarts gekeerd.

Ons gezinnetje is weer compleet.....
Onze reis waar we zolang naar hebben uitgekeken en waar we de afgelopen drie maanden enorm van hebben genoten zit erop.....
Als gezin zijn we nog dichter naar elkaar toe gegroeid en hebben een "rugzak" vol met onvergetelijke herinneringen; waar we de komende dagen, maanden en wellicht nog jaren aan terug zullen denken.

Dit was het dan....ons laatste verslag.
Wij willen iedereen die ons gevolgd heeft héél hartelijk bedanken. We hopen dat jullie genoten hebben van onze verhalen en we jullie een beetje hebben kunnen laten meegenieten van onze onvergetelijke droomreis.
Iedereen die gereageerd heeft, héél hartelijk bedankt voor alle leuke en hartverwarmende reacties; we keken er dagelijks met veel plezier naar uit.
En mochten jullie onze foto's (we hebben er zo'n kleine 6000 gemaakt), foto-albums of film wil bewonderen........laat het ons weten, dan maken we er een gezellige middag en/of avond van.

Voor de laatste keer wensen we jullie:
Welterusten, veel liefs en een dikke knuffel van Antoinette, Roel, Ylva en Kane xxx...