De laatste dag is aangebroken

Het is gisteren wat later geworden dan verwacht (moet kunnen op de laatste avond van de vakantie) en dus hebben we vanmorgen wat langer geslapen dan eigenlijk de planning was. Daarna zijn we op ons gemakje opgestaan en nadat we ons hadden aangekleed, zijn we naar de ontbijtzaal gelopen. Hier hebben we voor de laatste keer genoten van alle lekkere dingen en het ons nog een keer goed laten smaken.

Nadat we afscheid hebben genomen van de bediening die ons de afgelopen dagen ontzettend goed heeft verzorgd, zijn we terug naar ons huisje gegaan. Ylva beseft heel goed dat het vandaag de laatste dag is en wil er nog even volop van genieten; dus zwemkleren aan en "gaan met die banaan" en pappa die moet natuurlijk mee want dat is wel zo gezellig.

Terwijl dochter- en manlief naar het zwembad waren, ben ik begonnen met het inpakken van de koffers. Lekker op mijn gemak want we hebben alle tijd. We vliegen vanavond pas om 19.40u en hebben het huisje kunnen bijboeken tot 17.00u dus......geen stress. Tegen twaalven stonden onze drie koffers, twee trolley's, de fototas, de tas met jassen en één tas met vanalles en nog wat klaar. Ja, ja het is me gelukt om de handbagage met twee tassen te verminderen.....goed hè :)!.

Nu alles klaar staat en we straks alleen nog maar hoeven douchen, ben ik ook naar het zwembad gegaan. Nog even een paar uurtjes genieten van de (voorlopig) laatste zon. Ylva was druk in de weer en blij dat mamma ook nog naar het zwembad gekomen was. Samen met haar heb ik dan ook nog lekker gezwommen en wat gespeeld.

Nadat we ons een hapje hadden gegeten, hebben we onder het genot van een cocktail teruggekeken op drie fantastische maanden. Drie maanden waarin we als gezin nog dichter naar elkaar zijn toegegroeid en waarin we adembenemende mooie en onvergetelijke dingen hebben gezien en meegemaakt.

Maar ook hebben we teruggekeken op de laatste tien dagen hier op Langkawi. Wat begon als een "tegenvaller", bleek uiteindelijk nadat we gesetteld en gewend waren, toch wel mee te vallen. We hebben hier tien mooie dagen gehad en genoten van zon, zee, strand, zwembad en heerlijk eten. We hebben heerlijk gerelaxt en zijn begonnen met alles wat we hebben gezien en meegemaakt langzaam proberen een plekje te geven, maar één ding is zeker: dit laatste zal nog een hele tijd duren.

Om 16.30u zijn we terug richting ons huisje gegaan en hebben we ons nog snel even gedoucht en omgekleed. Vervolgens onze koffers en overige bagage gepakt en in drie keer (we hadden iets teveel bij ons om in één keer te dragen) richting lobby gelopen. Hier hebben we ons uitgecheckt en aan onze betalingsverplichtingen voldaan. Ondertussen was de taxi die ons naar het vliegveld zou brengen gearriveerd en schrok de chauffeur wel een beetje bij het zien van al onze bagage. Op de heenweg hadden we nl. een busje en daar paste alles gemakkelijk in, maar nu hadden we een gewone taxi en dus werd het even "proppen". Maar.... na wat passen, meten en hier en daar wat duwen, zat alles erin en konden we vertrekken

Gedurende de rit kwam steeds meer het besef dat het nu echt bijna voorbij was.....in stilte en elk verzonken in onze eigen gedachten hebben we ons naar het vliegveld laten brengen. Na een klein half uurtje naderden we "the airport" en begonnen bij mij de zenuwen een beetje toe te nemen. Er stond ons immers weer een weegmoment te wachten en ook al had ik twee tassen handbagage minder, het waren er nog steeds veel.

Bij binnenkomst op het vliegveld wisten we niet wat ons overkwam; er waren nauwelijks mensen en we werden vriendelijk welkom geheten door een paar douaniers. Deze verzochten ons om onze in te checken bagage op de band te zetten ter controle. Gelukkig was alles in orde en konden we doorlopen naar de incheckbalie.
Ook hier stond helemaal niemand en heette een vriendelijke steward ons welkom. Hij vroeg of hij onze papieren mocht hebben en of we de in te checken bagage op de band wilden zetten. Vriendelijk lachend en met alle plezier hebben we dat gedaan. Al snel kreeg dochterlief met al haar knuffels de aandacht van onze steward en zonder verder nog maar ergens op te letten werden de boardingpassen in orde gemaakt en liepen onze koffers van de band. Dit ging wel heel gemakkelijk en om te voorkomen dat we in Kuala Lumpur nog voor verassingen kwamen te staan hebben we hem gevraagd of hij meteen alles in orde wilde maken zodat we op KLA alleen maar hoefden over te stappen en onze koffers automatisch voor Schiphol werden geboard. Dit was geen enkel probleem en "zo gezegd, zo gedaan". We hebben hem heel vriendelijk bedankt en "tot ziens".
"Zie je nu dat het allemaal wel meevalt en dat we op weg naar Langkawi gewoon de pech van het moment hebben gehad". Roel zag dit anders en we waren er nog niet, we moesten immers nog door de controle van de handbagage (en die hadden we ook veel te veel).

Zo ver was het echter nog niet. Eerst zijn we op zoek gegaan naar een restaurantje om wat te eten en een bakkie te doen. Inmiddels was het in Nederland ochtend en dus konden we Nonkel skypen om hem te feliciteren met zijn verjaardag. We hebben uitgebreid voor hem gezongen, hem een mooie dag gewenst en "tot straks" gezegd.

Nadat we ons wat gegeten en gedronken hadden zijn we richting de gate gelopen. Om hier te komen moesten we langs een vrij jonge douanier en even werd ik toch wel een beetje zenuwachtig. Zou hij op zijn strepen gaan staan en vallen over de hoeveelheid handbagage? Vriendelijk lachend en met Ylva voorop, keek hij heel even naar alles wat we bij ons hadden, maar liet ons toch doorlopen. Pffff....so far, so good.
Aangekomen bij de gate bleek dat ons vliegtuig vertraging had, we zouden niet om 19.40u vertrekken, maar om 20.30u! Dan maar wachten en het besef helemaal laten doordringen dat het nu echt voorbij is.

Om 20.30u zijn we richting KLA vertrokken. Hier zijn we om 22.00u geland en hadden we precies twee uur de tijd om over te stappen. Ruim voldoende en dus wilde ik nog even gaan informeren of ze misschien onze tas met verloren spullen hadden gevonden. Roel zag dit niet zitten, maar jullie weten hoe ik ben...... In het begin werd ik van het kasje naar de muur gestuurd, maar na wat navraag wist ik waar we ons moesten melden, nl bij Air Maleisia "lost and found". Dit bleek in een andere hal te zijn en manlief had geen zin om mee te lopen. Hij bleef met onze handbagage en tickets wachten en natuurlijk ging Ylva met mamma mee (waar mamma is, is Ylva). Na een kleine 5 minuutjes lopen en schuifdeuren gepasseerd te hebben, hadden we de balie gevonden.
Waar ik al bang voor was (maar ik wilde alles uitgesloten hebben), bleek werkelijkheid: ze hadden niks gevonden.
Dan maar terug richting Roel. Volgens de mijnheer achter de balie kon ik niet via dezelfde weg terug. "Hoezo niet via dezelfde weg terug?". Natuurlijk moest ik via dezelfde weg terug, daar was immers Roel met al onze spullen en tickets!. Hij wenste me veel succes en dacht bij zichzelf "daar komt ze wel achter". Daar kwam ik inderdaad vrij snel achter..... de deuren waar we door waren gekomen gingen van deze kant niet open. Slik......rustig blijven, niet in paniek raken. In de verte kwamen twee piloten, als zij door de deur kwamen, zouden wij er snel doorheen gaan en dan waren we ver genoeg. Echter de twee mannen in uniform gaven ons teken dat dit niet mocht en toen ze eenmaal bij de deur waren zeiden ze dat we niet via deze weg terug mochten. Ik heb hun de situatie uitgelegd en ondertussen was Ylva beginnen te huilen omdat zij in de gaten had dat we niet terug konden naar pappa. Hier konden de piloten niet tegen en begonnen haar gerust te stellen. Ondertussen was er ook iemand van de douane bij gekomen en vroeg wat er aan de hand was. Ik heb hem heel vriendelijk de situatie uitgelegd en ook hij was aangedaan door Ylva die steeds harder begon te huilen. Hij besloot een oogje dicht te knijpen en de deur voor ons open te maken. Ik heb hem heel hartelijk bedankt en we zijn er snel vandoor gegaan.
We zijn door het oog van de naald gekropen en hebben buitengewoon veel geluk gehad.

Uiteindelijk terug bij Roel, die niet ver van het kookpunt was, kort ons verhaal verteld en toen meteen door. We moesten immers nog helemaal naar de andere kant van de luchthaven; dus eerst een stuk te voet, vervolgens met de metro en daarna nog een stuk te voet. Gelukkig zat alles mee en konden we om 23.45u neerstrijken bij Delifrance om nog een laatste bakkie te doen, een broodje te eten en het laatste stuk van het verslag van vandaag te schrijven.

Als een bezetene heb ik getypt om het af te krijgen. Ik wilde het n.l. voor 24.00u af hebben zodat we het nog konden "posten" voordat we om 00.45u zouden vertrekken voor onze laatste vlucht richting huis. Het thuisfront zou dan bij het ontwaken ons één na laatste stuk kunnen lezen om ons vervolgens in de armen te sluiten.
Echter........ toen sloeg "het noodlot" toe. Tot op de dag van vandaag weet ik nog steeds niet hoe het is gebeurt, maar ik drukte op een knop en op opeens was alles WEG. Niet een beetje WEG, maar helemaal WEG en ook nergens meer te vinden!.
Ik zal jullie de details van mijn reactie bewaren, maar zij die mij een beetje kennen, kunnen zich daar wel een voorstelling van maken :). Het stoom kwam uit mijn oren, het kookpunt was ik ver voorbij en het was een groot geluk dat de meerderheid van de mensen om mij heen geen Steins-plat verstonden.

En zo eindigde onze (één na) laatste dag van deze buitengewoon prachtige en onvergetelijke vakantie.
Hoe zegt men: "de cirkel is rond". Vertrokken met "stress" van de afgelopen dagen,weken, maanden en terug met "stress" omdat een mooi stukje zomaar is verdwenen.

Welterusten en tot morgen (voor ons laatste verslag).

Liefs Antoinette, Roel en Ylva xxx...