Waanzinnige 1e dag Great Ocean Road

Vanmorgen wakker geworden met een waterig zonnetje. Het beloofde dus een mooie dag te worden. Na ons ontbijtje onze spulletjes opgeruimd en rond 9.00u vertrokken op de camping. Eerst nog even een paar boodschappen gedaan want dat gaat de komende 3 dagen moeilijker worden. Bij de Mc Donalds gekeken of de dagboeksite werkte en dat deed ze gelukkig dus we zijn weer helemaal bij (en jullie ook) en toen echt op pad.

Als eerste zijn we naar Bells Beach gereden en gestopt. Bells Beach staat bekend om zijn meters hoge golven en omdat het vandaag een winderige dag was, waren die er dan ook. Alleen dit al is een lust om naar te k ijken, maar dan zijn er ook nog de surf dudes die hun kunstjes laten zien. Adembenemend in alle opzichten!.

Daarna zijn we via de kustweg (dit is overigens de hele Ocean Road) doorgereden naar Anglesea. Hier zijn we naar het golfcourt gegaan om de kangoeroes te bewonderen. Je kunt hier n.l. golven tussen de kangoeroes, een bijzondere ervaring.
Inmiddels liep het al tegen de middag en dus werd het tijd voor een bakkie. Dit hebben we gedaan bij een local store en dat heeft altijd iets. De gastvrouw was bijzonder vriendelijk, maakte ontzettend lekkere cappuccino en heeft ons een heleboel weetjes en bezienswaardigheden verteld.

Na deze heerlijke versnapering zijn we doorgereden naar Aireys Inlet. Hier zijn we even gaan "proeven" van al het schoons dat we al continue vanaf de weg aan het bewonderen waren. We hebben hier een wandeling langs de kustlijn gemaakt en het geweld van het water aanschouwt en gezien wat dit kan doen met gesteente. Ongelooflijk mooi!.
Natuurlijk hebben we ook met onze kleine meid, die niet weet wat ze ziet zo mooi, schelpen gezocht en er hele mooie gevonden. We hebben ringschelpen en slangschelpen, we hebben er zelfs gevonden met nog bewoners erin. "Die zullen we maar hier laten hè mamma?". "Heel goed idee schat!".

Na lekker te zijn uitgewaaid en te hebben genoten van ons kleine/grote wonder, zijn we doorgereden naar Splitpoint Lighthouse. Een hele mooie nog in takt zijnde vuurtoren. We hebben hiernaartoe een korte wandeling gemaakt en er genoten van het uitzicht over het water. Het water dat zo mooi is met al haar kleuren en "geweld" dat je er uren naar kunt kijken en er geen genoeg van kunt krijgen.

Van de vuurtoren naar de Erskine Falls gereden. Alleen al de weg er naartoe was een hele (mooie) belevenis. Deze voerde door een prachtige bosrijke omgeving met daarin behoorlijk wat hellingen. En opeens zat daar "Kangie" de wallibie helemaal alleen in het gras. Ylva natuurlijk helemaal hoteldebotel want het blijft ook mooi en bijzonder om deze beesten in de vrije natuur te zien.
Bij de waterval aangekomen een korte wandeling er naartoe gemaakt over een padje dat alleen geschikt was voor mensen met maatje "fotomodel". Mijn god wie dit had bedacht; ik ben niet de breedste maar moest er overdwars overheen lopen. Je moet er wat voor over hebben zullen we maar zeggen.
Eenmaal bij de waterval aangekomen, kregen we wel iets moois te zien. "Mamma de eerste keer dat we deze vakantie een waterval met water zien", tja kinderen en oude mensen vertellen de waarheid, maar ze had wel gelijk; deze waterval stroomde rijkelijk.

Na de waterval aanschouwt te hebben en pappa helemaal gelukkig dat hij nu eindelijk een waterval "in werking" heeft gezien (Roel heeft iets met watervallen), de terugweg richting de kust ingezet. Dit bleek niet zo gemakkelijk als gedacht. Op de heenweg hadden we n.l. een dusdanig steile heling naar beneden gehad dat we benieuwd waren of we deze ook wel weer naar boven zouden komen met onze "joekel". Deze vrees bleek niet geheel onterecht want ons camperke had veel moeite en het had niet veel gescheeld of hij was zo weer naar beneden gerold. Woeha een camper achtbaan......

Eenmaal weer op de grote weg richting Lorne waar ze een prachtig mooi pier hebben aangelegd. Deze zijn we gaan aanschouwen en hebben daar meteen van de gelegenheid gebruik gemaakt om een bakkie te doen. Ook ben ik nog samen met Ylva op de rotsen geklauterd (vind ze geweldig) om te genieten van het water, de golven en om een paar mooie foto's te maken. Dit laatste niet helemaal zonder slag of stoot want moeders had dochterlief dusdanig neergezet boven op een rots, dat zij wel droog is gebleven maar mamma met een natte kont ( wat Ylva natuurlijk geweldig vond) haar weg heeft kunnen vervolgen.

Inmiddels was het al ver in de middag en diende onze weg richting camping te worden ingezet. Echter bij Kennet River wilden we nog even stoppen. De gastvrouw van vanmorgen had ons verteld dat hier koala's te spotten waren en dus wilde we weer een poging wagen, "wie niet waagt, wie niet wint".
Blijkbaar hadden meerdere deze tip gekregen en er reden diverse auto's de route op en af echter ze leken allemaal onverricht ter zake terug te komen. Dan maar op weg met ons eigen vertrouwde vervoermiddel, de voetenwagen. Ervaring had ons inmiddels geleerd dat ze vanuit een auto voor 99% niet te vinden zijn. Die 1%geluk dat je ze met de auto wel vind, hadden wij deze week al gehad dus die kans was al verkeken.
Na een klein stukje gewandeld te hebben, hadden we al prijs. We zagen er eentje zitten boven in de boom tussen de takken een stukje het bos in. Hij zat met de rug naar ons toe en er naartoe lopend begon ik te twijfelen...."zou het er wel eentje zijn?". Maar we hadden geluk. Ylva stond natuurlijk weer helemaal te stuiteren en vond het geweldig. Maar dat is het ook en nu konden we hem dichter benaderen dan deze week. Het gevoel dat je krijgt als je zo' n beestje gewoon in de vrije natuur ziet zitten, is onbeschrijflijk.
Na onze vriend uitgebreid gefotografeerd en aanschouwd te hebben, besloten we nog verder te lopen, je weet maar nooit..... Ondertussen reden de auto's ons voorbij en wij stiekem lachen :).
Een stukje verder zagen we er weer eentje zitten. Deze bleef wat gebogen en zich verschuilend zitten; begrijpelijk want wat was er aan de hand: ze had een kleintje bij zich dat ze beschermde. Was mooi geweest als we dat beter hadden kunnen vastleggen, maar daar is de natuur " een moeder die haar kleine beschermt".
We hadden de smaak te pakken en zijn nog een stuk verder gelopen. Ondertussen begon het ook nog te regenen dus dat was minder aangenaam. En opeens zagen we er weer eentje, boven in de boom tussen de takken enorm goed " verscholen", maar niet voor ons. Ook deze hebben we weer mooi op de plaat vastgelegd. Tja en wat toen gebeurde was echt om te lachen. Er was een regenboog ontstaan en er kwam een auto met Jappanners. Deze sprongen uit de auto en wij dachten " die hebben de koala ook gezien". Zoals altijd begonnen ze druk te fotograferen, echter niet de koala (waar ze zowat onder stonden) maar de regenboog. Dan heb je toch echt oogkleppen op.
Wij hebben na het vertrek van de Japanezies nog even genoten van onze vriend en opeens begon hij te bewegen, dat is helemaal het einde als je ze door de boom ziet gaan. Ylva die had het niet meer en al helemaal niet toen hij ook nog " piepie" begon te doen. Dat was natuurlijk helemaal hilarisch.
Inmiddels was het al laat geworden en moesten we terug naar onze camper. Op weg naar beneden nog even langs onze eerdere vriendjes gelopen en vooral de eerste die we waren tegen gekomen nog even goed aanschouwt en mee "gespeeld" met de takken van de boom. Het was in één woord fantastisch.

Terug bij de camper wilden we wegrijden en wat bleek, in de boom waar we de camper hadden geparkeerd zat er ook nog eentje. Vandaag was onze lucky day!. Natuurlijk hebben we deze ook weer uitgebreid aanschouwt want "ze zijn zo schattig".
En Ylva, die had het gewoon niet meer. Op één dag én kangoeroes en koala's, dat geloof je toch bijna niet, maar wij hebben het geluk gehad.

Daarna de vaart erin gezet richting de camping want het was al wat later. Onze camping lag in Apollo Bay en de receptie was gelukkig nog open en er was nog plek. Nadat we onze camper geparkeerd en geïnstalleerd hadden, genoten van het uitzicht want dat is n.l. niet verkeerd. We kijken recht uit op de zee met al haar schoons en kleuren. "Je kunt het slechter treffen".

Terwijl we aan het eten waren, Skypte ook nog het klasje van Ylva. Dit is altijd leuk, zeker omdat Ylva haar vriendjes mist en we het hier niet verwacht hadden. We hebben even bijgekletst, maar helaas werd de verbinding abrupt afgebroken en kregen we geen nieuw contact meer. "Jammer, maar het belangrijkste is dat ik ze nog even gesproken heb mamma". Dat zijn nog eens wijze woorden.

Onze eerste dag langs de Great Ocean Road zit erop. We kunnen terug kijken op een waanzinnig mooie dag waarin we onvergetelijke dingen hebben gezien en meegemaakt. Morgen dag 2, wat zal deze ons brengen?.

Lieve groet Antoinette, Roel en Ylva xxx...