De dag die "saai" begon

Vanmorgen wederom wat later opgestaan dan normaal. Op de een of andere manier krijgen we (lees: vooral Ylva en ik want Roel die heeft er minder last van) in Nieuw Zeeland ons ritme qua opstaan nog niet te pakken en waar dat door komt? "Joost mag het weten".
Na ons vaste ritueel van opstaan, ontbijten, afwassen, aankleden en opruimen zijn we om 9.45u weggereden.

We zijn onze route gestart vanuit Omarama en naar Otematata gereden. Hier hebben we de Scenic Way langs "Lake Aviemore" en "Lake Waitaki" genomen. Deze leidde ons langs (aan de ene kant) groene velden vol met schapen en (aan de andere kant) prachtig turquoise gekleurd water. Ook zijn we het "Benmore Power Station" gepasseerd ; dit is een enorme stuwdam waar je overheen kunt rijden. Als je boven op de dam staat heb je prachtig zicht over het dal.
Onze weg vervolgend hebben we "kennis gemaakt" met het camperen van de locals. Deze staan met iets wat lijkt op een caravan (bij ons zouden ze er nog geen varkens of kippen in houden) of om het in Roel zijn woorden te zeggen " wat eine ouwe kroam" langs de rand van het water en genieten. En genieten dat is het zeker want het uitzicht is prachtig.

Na een hoop geslinger door het groen zijn we in het plaatsje Kurow aangekomen. Een knus klein "Western" stadje waar ze de paarden pas net hadden omgeruild voor auto's maar voor de rest de tijd een beetje was blijven stil staan. Het liep al tegen de middag en dus werd het tijd voor een bakkie. Dit hebben we gedaan in de plaatselijke "saloon". De eigenaar zag er uit als de leider van de Hells Angels en als je hem in het donker zou tegen komen, zou je spontaan een blokje omlopen. Onze eerste gedachte was dan ook: " waar zijn we nu weer beland?". Dat uiterlijk kan bedriegen, werd echter al snel duidelijk want de patron bleek buitengewoon vriendelijk en gastvrij. En de koffie die hij maakte en het stuk carrot cake waren overheerlijk!

Na onze geslaagde tussenstop zijn we verder gereden naar Oamaru waar we na enkele dagen weer eens een "gele M" tegen kwamen. Uiteraard zijn we er meteen gestopt en hebben een poging gedaan om onze reisverslagen in ons dagboek te zetten. Helaas tevergeefs want het systeem gooide ons er telkens uit. Ook onze mails die we al dagen proberen binnen te halen, kregen we niet aan de praat en dus blijven we nog even afgesloten van onze sociale omgeving. Internet bij de Mc Donalds in Nieuw Zeeland is een ramp.

Dan maar onze weg vervolgen. We hadden gehoord dat hier in deze omgeving pinguïns moesten zitten en dus zijn we even bij het Visiter Centre gestopt om te informeren. Dat ze er zaten, klopte. Je kon er alleen zelf niet bijkomen omdat het een privé domein is en enkel en alleen toegankelijk via excursie. We hebben besloten om daar vanaf te zien en zelf op "Wildlifetour" te gaan en dan maar kijken waar het schip strand.

Als eerste zijn we naar "Cape Wanbrow" gereden. Volgens de wegenkaart zouden hier "Yellow Eyed Pinguïns" moeten zitten. De weg er naartoe was al een hele beleving, want deze weg was zo steil dat ik me vantevoren afvroeg of we wel boven zouden geraken. Deze vrees was niet geheel onterecht want halverwege kreeg ons camperke het behoorlijk zwaar en even was er een moment dat ik onszelf alweer naar benden zag rollen. Ylva vond dit natuurlijk spectaculair, maar moeders die achter het stuur zat, had toch klamme handjes.
We wisten dat we eigenlijk wat vroeg op de dag aanwezig waren ( pinguïns komen pas tegen het eind van de middag, begin avond aan wal), maar niet geschoten is altijd mis en dus gingen we een poging wagen.
We hebben inderdaad geen pinguïn gezien, maar wat we wel opeens onder de rots waar we opstonden ontdekten, was een enorme zeeleeuw!. Wat een kolos en natuurlijk wilde Netje daar een mooi plaatje van schieten. "Walli" dacht daar echter anders over en maakte zich snel uit de voeten, maar net iets te laat want de foto was al genomen. Met een enorme plons ging hij te water en zwom hij razendsnel naar een andere rots. Op deze rots bleken ook zijn vrouwtje en kleintje te zitten, tja en wat je dan ziet is gewoon prachtig. We hebben allemaal wel eens een zeeleeuw gezien, maar als je dat dan hier zo in de vrije natuur ziet, dan doet dat iets met je. We hebben ons het tafereeltje een tijdje sprakeloos (ja zelfs Ylva) zitten te aanschouwen en zijn toen teruggelopen.

Teruglopend richting de camper kwamen we langs een stuk strand en Ylva wilde graag even naar beneden om over het strand te lopen en schelpen te zoeken; dit hebben we dan ook gedaan. Al zoekend naar schelpen (en we hebben deze keer echte hele mooie en aparte gevonden) zagen we in de verte op een rots een zeehond zitten. Deze wilden we natuurlijk graag een stukje beter bekijken en dus zijn we in zijn/haar richting gelopen. Ylva vond het allemaal reuze spannend, zeker ook omdat je aan de ene kant de ruige zee met al haar geluiden hebt en aan de andere kant benader je een zeehond.....niet iets wat je elke dag doet.
Stapje voor stapje ben ik hem/haar toen benaderd. Ylva en Roel zijn op veilige afstand blijven staan omdat ze héél schuw zijn en bij het minste of geringste dat ze horen, al het water ingaan. Langs de rotsen sluipend ben ik naar hem/haar toe geslopen en uiteindelijk stond ik op een kleine tien meter. Toen kreeg hij/zij me in de gaten en werd alert; tot die tijd had hij/zij lekker liggen zonnen en rollen op de rots. Ik heb een aantal mooie plaatjes kunnen schieten alvorens ook deze het ruime sop verkoos. Wat een belevenis om zo in de vrije natuur met een zeehond "oog in oog" te staan; dat doet je wat. We hadden alle drie iets van "wauw" en Ylva zei alleen maar " ik wil er nog meer zien en mag ik ze dan ook aaien?".

Na deze wederom "kippenvel" ervaring zijn we doorgereden naar de "Moeraki Boulders". De "Moeraki Boulders" zijn enorme stenen kogels die langs het strand liggen. Sommige hebben een omtrek van 4 meter. Volgens geologen zijn deze "steenblazen" van fijne kristallen ruim 4 miljoen jaar gelden door vulkanische activiteit ontstaan. De meeste liggen er nog in hun volledige gedaante, maar er zijn er inmiddels ook stuk geslagen door het water en die zijn er dan uit als maanlandschappen. Erg indrukwekkend en een mooi stukje natuur; wat afbreuk doet is de drommen toeristen die er als mieren op een hoop omheen draaien.

Na op ons gemak gekeken en genoten te hebben zijn we een klein stukje verder gereden naar de vuurtoren van Moeraki. Op zich niks bijzonders maar, zo had een local ons verteld, hier zouden langs de kustlijn pinguïns en seals (zeehonden) zitten. Natuurlijk wilden we wel eens even gaan kijken of dat klopte. Dat het geen " bekende bezienswaardigheid" was, dat konden we opmaken uit de weg er naartoe. We moesten over een landweg vol hobbels en bobbels en na ongeveer een kleine 5 km rijden zagen we de vuurtoren liggen. Hier hebben we onze camper geparkeerd en zijn de bordjes "pinguïn vieuwing" gevolgd. Na een paar minuutjes lopen over een smal, steil padje kwamen we bij een uitkijkhuisje; van hieruit konden we op het strand kijken en afwachten..... Op het einde van de middag komen de pinguïns altijd terug uit de zee naar hun holletje of als ze een nestje hebben, komt het mannetje terug naar het vrouwtje met de kleine of omgekeerd. Als pinguïns een kleintje hebben dan blijft nl. altijd of de mamma of de pappa bij het kleintje en gaat de andere partner vissen.
Terwijl we in volle afwachting waren of er een pinguïn uit het water zou komen zagen we op het strand al een drietal zeehonden liggen. Deze lagen languit en verroerden geen vin. Leuk maar niet echt spectaculair. Toen opeens kwamen daar twee pinguïns aangelopen uit het water en Ylva begon helemaal te stuiteren (geweldig het enthousiasme van een kind terwijl het eigenlijk heel stil moet zijn omdat het anders de dieren kan afschrikken). Wat een geweldig gezicht om te zien die kleine waggelaars en "wat een schattige roze voetjes". Super!. En toen.....toen gebeurde er een hele tijd niks en stonden we net op het punt om weg te gaan of daar kwamen er nog drie uit het water aangewaggeld. Inmiddels zagen we er dus al 5!. Natuurlijk zijn we dit tafereel toen nog blijven aanschouwen; dit is iets waar je uren naar kunt kijken. Wat een prachtig zicht om te zien. Eerlijk is eerlijk, maar in de vrije natuur is dit toch heel anders en geeft je dit toch een heel ander gevoel dan dat je dat in een dierentuin ziet. Na een poosje, Ylva werd inmiddels wat ongeduldig, zijn we terug gegaan richting onze camper. Tenminste dat was de bedoeling. Toen we echter terugliepen zagen we, nadat we het padje hadden verlaten, door het gras een spoor richting de andere kant van de kust lopen. Zouden we eens kijken waar dat naartoe leidt? Misschien kunnen we er daar ook nog zien? Het was dan geen officieel pad, maar meestal brengen je die net naar de mooie plekjes. Bovendien moet je één risico per dag nemen en dat hadden we vandaag nog niet gedaan, dus.....

Maar goed dat we het gedaan hebben, want wat we toen te zien kregen overtrof onze verwachting. Al vrij snel zagen we aan de ene kant van de rots bij het water een drietal zeehonden in het zand liggen. Twijfel of we er naartoe zouden lopen, maar toch maar eerst even verder kijken. Blijkt dat er aan de andere kant van de rotswand misschien wel twintig zaten!. Allemaal koppeltjes met hun kleintjes, wat een geweldig zicht om te zien. En er zaten niet alleen zeehonden, nee er zat ook een hele groep pinguïns boven op een rots. We hadden dus weer het lot uit de loterij!. Helaas zaten ze dusdanig dat we er niet naar toe konden (de rotsen waren te stijl om af te dalen). Dan maar foto's maken, kijken en genieten. Daarna toch nog een stukje verder gelopen en opeens zagen we weer een koppeltje met hun jong liggen. Deze lagen echter dusdanig dat met een beetje klauteren ze te bereiken waren. Zou ik het doen? Zou wel super zijn om een keer van heel dicht bij te geraken (dit is nl. iets wat onder begeleiding van een gids nooit zou mogen, maar nu waren win hier alleen). Ik heb dan ook besloten om het te doen. Onder toeziend oog van Ylva (die het super spannend en "cool" vond) en Roel ben ik naar beneden afgezakt. Waar ik echter geen rekening mee had gehouden was dat onder de rots waar ik als eerste langs afzakte er ook eentje lag. Toen ik daar dus eventjes (want ze zijn heel schuw en maken zich snel uit de voeten) "oog in oog" mee stond, was het toch wel even slikken. Daarna verder afgedaald en al klauterend het gezinnetje proberen te benaderen. Dit lukte vrij aardig en uiteindelijk ben ik tot op een drietal meter kunnen naderen; dit is iets zeer bijzonders want normaal is dat niet mogelijk omdat ze daar veel te schuw voor zijn. Echter mijn/ons geluk was dat de moeder het kleintje aan het voeden was en dus geen zin had zich te verplaatsen en vader als een waakhond erbij zat en mij nauwlettend in de gaten hield wat ik deed. Resultaat: prachtige plaatjes en een "one in a lifetime" ervaring. Terug boven was Ylva helemaal hieper van hetgeen ze gezien had en trots " goed gedaan mamma, super!".

We hadden iets heel bijzonders meegemaakt en omdat het al na vijven was besloten we om nu toch maar naar de camper terug te keren. Al teruglopend hadden zich aan de andere kant van de rots waarover we liepen inmiddels ook nog een hele groep genesteld en hier waren de rotsen iets vlakker. Omdat Ylva graag ook een keertje van dichtbij wilde kijken, besloten we om hier dan toch maar een stukje met haar af te dalen. Ze vond het natuurlijk super spannend en zag al helemaal voor zich hoe ze de zeehond ging aaien. We hebben haar maar snel duidelijk gemaakt dat dit niet ging lukken. Wel hebben we samen met haar van heel dichtbij zitten kijken en dat is ook al heel bijzonder.

Inmiddels was het dus nog later geworden en moesten we echt terug richting de camper. We hadden nl. nog een 75 km voor de boeg alvorens we bij de camping zouden zijn. Gelukkig is het hier in Nieuw Zeeland langer licht en zijn de recepties langer open. Rond 19.45u zijn we op onze camping in Dunedin aangekomen. Gelukkig was er nog plek (want anders hadden we nog een uitdaging) en dus: camper op zijn plek gezet, gekookt, gegeten, afgewassen, Ylva verzorgt en in bed gestopt, kopje thee gedronken en teruggekeken op de dag.

Een dag die " saai" begon en een onverwacht spectaculaire wending kreeg. Zeehonden en pinguïns op 3 meter afstand in de vrije natuur kunnen benaderen en bekijken, daar durf je alleen maar van te dromen. En dit alles op een plek die bijna het uiterste puntje van de aarde is. Waanzinnig en een onuitwisbare herinnering voor ons alle drie!.

Welterusten en lieve groet Antoinette, Roel en Ylva xxx...