Bezoek aan Mt Cook Nationaal Park

Gisterenavond waren we op tijd naar bed gegaan en daardoor vanmorgen ook mooi op tijd wakker. Het zonnetje scheen Dus het beloofde wederom een mooie dag te worden.

Na ons vaste ochtendritueel zijn we om 9.30u op weg gegaan. Als eerste zijn we nog even teruggereden naar het kerkje "Church of the Good Shepherd"
in de hoop dat we er nu wel even in mochten kijken. Helaas tevergeefs want ook nu was het weer gesloten.
Dan maar op weg richting Mt Cook; het was immers mooi weer en dan is de kans dat je hem goed kunt zien 90-100%. De Mt Cook ligt nl. 240 dagen per jaar in de mist en dan heeft het weinig tot geen zin om er naartoe te rijden. Maar vandaag hadden we dus (wederom) geluk.

Rond 11 .15u waren we bij het visitorscentrum van Mt Cook National Park. Vanaf hier was het nog precies 55 km rijden (via een doodlopende weg) tot Mt Cook Village. We zaten nog maar net op de State Hw 80 langs het "Lake Pukaki" met adembenemend mooi uitzicht of we zagen de Mt Cook al liggen in volle glorie zonder ook maar één wolkje om hem heen. Wat was dit een geluksdag, vooral voor Roel want die raakt helemaal opgewonden als hij bergen ziet en dan nu de Mt Cook zonder ook maar één wolkje (ik zal jullie de rest van de details van zijn lichamelijke toestand besparen :x).
Onderweg naar het dorpje zijn we dan ook tientallen keren gestopt om foto's te maken en te genieten van het uitzicht want eerlijk is eerlijk "dit moet je zien om te geloven". De kleur van het water in combinatie met de bergformatie op de achtergrond "in één woord geweldig".

Om 12.15u hadden we dan eindelijk (ik zeg eindelijk omdat je normaal een klein half uurtje over deze weg doet) Mt Cook Village bereikt. We zijn toen eerst een bakkie gaan doen want daar waren we aan toe; ik omdat ik s' morgens gewoon een bakkie moet hebben en Roel omdat hij het anders allemaal niet meer kon verwerken!. Dus we hebben daar een lekkere cappuccino gedronken en een broodje met verse zalm (typisch voor deze streek) gegeten. Heerlijk!

Na onze geslaagde lunch zijn we vanuit het dorpje naar de "White Horse Hill" gereden, dit was een afstand van een kleine 5 kilometer. Hier hebben we onze camper geparkeerd en hadden we mooi zicht op de Mt Cook.
De Mt Cook ook wel "de berg die door de wolken stoot genoemd" omdat hij zoals ik al eerder zei gemiddeld 240 dagen per jaar door dikke wolken wordt omhuld. Het is de hoogste berg van Nieuw Zeeland met een oorspronkelijke hoogte van 3764 mtr, maar in 1991 is er 10 mtr van de top afgebroken en dus heeft hij nu nog een hoogte van 3754 mtr.

Vanaf de parkeerplaats kon je een drietal wandelingen doen. Eéntje van 5 min. naar "Alpine Memorial", eentje van 15 min. naar "Mueller Lookout" en eentje van 1u35min. (alles enkele reis) naar "Hooker Lake". Omdat dit geen wandelingen zijn over geasfalteerde wegen, maar klauterend over stenen door de bergen en onze kleine meid pas 5 is, zijn we gewoon beginnen lopen en zouden we wel zien " waar het schip strand".
Als eerste zijn we bij het Alpine Memorial gaan kijken. Dit was erg indrukwekkend omdat dit gedenkteken is geplaatst voor allen die het leven hebben gelaten bij de beklimming van de Mt Cook en voor elk van hen was er een gedenkplaatje met persoonlijke tekst. Daarna zijn we doorgelopen naar het uitkijkpunt en hebben we meegeluisterd met een gids die daar aan een schoolklasje van alles aan het vertellen was over de geschiedenis van de Mt Cook. We zijn op een gegeven moment alleen moeten doorlopen omdat de kindjes Ylva interessanter vonden dan wat de gids aan het vertellen was.
En dus zijn we op weg gegaan naar Hooker Lake. Niet zomaar een weg, maar een smal stenen pad met na ongeveer een dik half uur de eerste brug. Niet zomaar een brug, maar een houten hangbrug waar je naar beneden kijkend toch wel redelijk de diepte in kijkt. Gelukkig was de overspanning niet zo heel groot wat het wiebelen minimaliseert. Ylva vond dit natuurlijk super en stapte dapper mee tot respect van voorbijgangers. Na weer een kleine drie kwartier (inmiddels waren we al ruim een uur aan het klauteren) kwamen we bij brug nr. 2!. Wederom een hangbrug maar langer en vele malen hoger boven de grond dan brug nr.1. Ook stond op dit punt een stevige wind en dus zwiepte de brug flink op en neer. Er waren dan ook mensen die dit punt als eindbestemming hadden. Maar Ylva vond het natuurlijk geweldig en dus moesten mamma en pappa er ook aan geloven. Pappa en mamma voelden zich niet helemaal heppie. We waren dan ook blij dat we de overkant bereikt hadden en dachten nog maar niet eraan dat we ook nog terug moesten.
Een klein kwartier hebben we nog doorgewandeld en toen begon onze kleine meid te vragen of het nog ver was. De vermoeidheid begon mee te spelen. Zelf dachten we dat het nog een klein kwartiertje wandelen was en dus de finish in zicht; alleen toen we aan voorbijgangers vroegen hoe ver het nog was, bleek het nog ruim een half uur te zijn. Dat betekende dat het in totaal ruim 1u45min. klauteren was en dan moesten we ook nog weer terug. Dit zou teveel van het goede zijn voor onze kleine meid die het tot nu toe SUPER had gedaan. We hebben daarom ook besloten om op dit punt even te genieten van het geweldig zicht dat we op de Mt Cook hadden en daarna terug te keren. Ylva voelde dit als falen en wilde daarom graag doorlopen, maar wij vonden het niet verantwoord (zeker ook omdat ze de hele weg ook nog terug moet) en dus zijn we omgekeerd.
Na ruim 2u en drie kwartier klauteren ( de brug hebben we gelukkig overleeft :)) waren we terug bij het beginpunt en bleek onze beslissing de enige juiste. "Het kaarsje was helemaal op". Ze was kapot, maar wat waren we trots op haar want ze heeft het buitengewoon goed gedaan. Twee uur en drie kwartier berg op en berg af over stenen klauteren voor een kleine meid van 5 is niet zomaar iets, maar een knappe prestatie. En zeker met de bruggen als "extraatje" wat zij helemaal het einde vond, maar voor veel volwassenen een reden om om te keren. Eenmaal in de camper heeft ze zich twee snoepjes gegeten en is toen als een blok in slaap gevallen.

Wij hebben de 55 km lange weg terug genomen en zijn bij het visitorscentrum richting Twizel gereden. Van Twizel zijn we naar Omarama gereden en daar is ook onze camping voor vannacht. We hebben de camper op zijn plek gezet en geïnstalleerd en vervolgens nog even buiten in het zonnetje gezeten. Ylva die was inmiddels weer fit en heeft leuk met een meisje in het speeltuintje gespeeld. Daarna gekookt, afgewassen, gedoucht en de dag nog eens nagenietend overgedaan aan de hand van de foto's.

Het weer was goed en daardoor hebben wij een buitengewoon schitterende dag gehad.

Lieve groet Antoinette, Roel en Ylva xxx...