Wildlife tour op Otago Peninsula

Gisterenavond konden we slecht in slaap komen (waarschijnlijk omdat we een te rustige dag achter de rug hadden) en toen ik om 00.30u nog wakker lag, schoot me te binnen dat ik morgenvroeg wilde gaan wassen en dat het slim was geweest als ik de witte was al in ons babybadje (wat we op de kop hebben kunnen tikken en dat normaal dienst doet als afwasbak) in de week had gezet. We zijn ( ja.....Roel heeft me geholpen want die was ook nog wakker) dus maar opgestaan en hebben dat als nog gedaan (scheelt morgenvroeg in tijd). En wat moet je anders om 00.30u s' nachts?.

Doordat we vannacht zo laat in slaap zijn gevallen en Ylva ook goed heeft doorgeslapen, zijn we pas tegen 8 u wakker geworden. Het zonnetje scheen en dus ben ik als eerste met de was aan de slag gegaan. Twee machines laten draaien (wit en bont) en deze daarna lekker buiten in het zonnetje opgehangen.

Ondertussen hadden Roel en Ylva het ontbijt klaar gemaakt en hebben we lekker op ons gemakje ontbeten. Na het ontbijt hebben we alles opgeruimd en zijn we even naar het centrum van Dunedin gereden. We wilden nl. even skypen met het thuisfront want dit was al ruim een week niet meer gebeurt en midden in het centrum op het plein was hier de gelegenheid voor.

Na wat kleine opstartproblemen hadden we contact. Eerst even met opi en omi bijgekletst, ondertussen deden Leon en Jet een poging en natuurlijk wilden we die ook even spreken/zien. Onze "dikke Driekes" is nl. vanaf gisteren bij hun gaan logeren en natuurlijk waren we heel benieuwd hoe het met hem ging. Komt bij dat Ylva (en wij natuurlijk ook) hem de hele vakantie al heel erg mist en het er soms moeilijk mee heeft. We hadden haar beloofd dat als hij bij Leon en Jet zou zijn we gingen skypen en ze hem dan kon zien en nu was dat moment dan aangebroken..... Vreugde tranen rolden over haar wangetjes toen Kane inbeeld kwam en eerlijk is eerlijk: ons deed het ook wel wat om hem weer te zien. Wat hadden we hem graag mee genomen, maar dat was onmogelijk. Bovendien zijn zowel hier als in Australië op heel veel plaatsen en plekken honden verboden en dat zou ons dus heel erg beperkt hebben. Maar het was super om hem weer even te zien kwispelen en te reageren op onze stemmen.
Na ook met Leon en Jet even bijgeklets te hebben, hebben we Bomma en Bompa geskypt. Die waren niet thuis, maar na een klein berichtje zijn die huiswaarts gekeerd (ze vinden het veel te leuk om hun kleine meid te zien dus dat hebben ze er graag voor over) en hebben we ook even met hun kunnen bijkletsen. Inmiddels liep het tegen twaalven en wilden we "huiswaarts" keren toen tante Yvonne nog skypete en dus hebben we met haar ook nog even bijgeklets.
Ideaal zo'n gratis Wifi midden in het centrum op het plein. Lekker in het zonnetje even bijkletsen met het thuisfront. De techniek staat voor niks en als je erover nadenkt dan is het eigenlijk niet normaal; door de moderne media en data verdwijnen de nostalgische communicatiemiddelen als telefoneren en de postkaart helemaal. Eigenlijk best jammer.

Terug op de camping hebben we warm gegeten omdat we eind van de middag en avond een Wildlife tour naar het Schiereiland Otago Peninsula op de planning hadden. Na het eten is Ylva nog even gaan slapen, heb ik de was verzorgt en gestreken en heeft Roel gerelaxt (heeft hij af en toe nodig met twee vrouwen zegt hij).

Om 15.30u werden we op de camping opgehaald door onze gids en zijn we richting het schiereiland gereden. Eenmaal daar aangekomen zijn we via een prachtige route als eerste naar "Taiaroa Head" gereden. Daar heeft zich als enige plaats ter wereld een "Konings-Albatros" kolonie op het land gevestigd. Onze gids was een echte "vogelaar" en vol enthousiasme en kennis heeft hij over de albatros verteld; in de hoop dat terwijl hij aan het vertellen was er eentje zou overvliegen en we zouden kunnen zien hoe groot ze werkelijk zijn. De Konings-Albatros is nl. de grootste zeevogel ter wereld en van de voorkant van de snavel tot het einde van de staart kan hij 1,2mtr groot zijn. De spanwijdte van de vleugels kan tot 3,3mtr zijn. Dit alles vertellend kwam de hoop van onze gids uit en kwam er eentje overvliegen. Wat een immens groot beest. Ylva keek haar ogen uit, geholpen door haar verrekijker (waardoor het nog groter lijkt). "Wauw mamma moet u kijken hoe groot die zijn, kan ik die ook aaien?". "Ben bang van niet schatje".
Uiteindelijk hebben we er gedurende de tijd dat we er gestaan hebben drie gezien. Volgens onze gids een goede score.

Van de albatrossen zijn we via wederom een prachtige route ( waar we tussendoor ook uitleg kregen over de andere vogelsoorten die we zagen) teruggereden naar "Papanui Beach". Dit was een privé domein van het bedrijf waarvoor onze gids werkte. Van hieruit zijn we eerst via een wandeling links richting het strand gelopen; wat overigens nog een flinke afdaling op de heenweg en een steile beklimming op de terugweg was, waardoor we ook begrijpen dat ze bij de reservering vroegen of Ylva goed kon wandelen omdat er normaal geen kinderen onder de 7jaar mee mogen in verband met de zwaarte en duur van de wandelingen.
Onderweg richting het strand zagen we opeens langs het pad waar we liepen een "Yellow Eyed pinguïn" zitten, vernoemd naar de kleur van zijn ogen: geel. De Yellow Eyed pinguïn is de zeldzaamste pinguïn van de 18 pinguïn soorten die er op de wereld zijn en komen alleen in Nieuw Zeeland voor. Ze worden ook wel "noise shouter" genoemd vanwege hun harde , zich onderscheidende roep.

Op het strand aangekomen, zagen we daar al vrij snel liggen hetgeen waarvoor we naar hier gekomen waren: "The Hooker / New Zealand Sealion". The Hooker Sealion is de zeldzaamste zeeleeuw van de vijf soorten die er zijn. Ze (volwassen mannetjes) kunnen een lengte hebben van 3 meter en een gewicht halen van 400kg!. Er lagen er 3 redelijk bij elkaar in de buurt wat typisch is voor deze soort; het zijn nl. gezelschapsdieren die graag bijelkaar in de buurt zijn. Natuurlijk hebben we deze kolossen een tijdje zitten aanschouwen. Wat alleen jammer is, is dat ze bijna de hele dag alleen maar liggen en liggen en liggen en nauwelijks of niet bewegen, hooguit een keertje van de linker op de rechter zij draaien. Tot dat.......opeens kwam er beweging in "Wallie". Een pinguïn die uit het water kwam had hem als rots aangezien en kwam iets te dicht bij en dan worden ze actief. Meneer kwam helemaal recht en de pinguïn wist niet hoe snel hij zich uit de voeten moest maken; een prachtig schouwspel om te zien. Maar wat een kolos was er eens voor ons komen te zitten! Ylva keek haar ogen uit "kijk mamma die lijkt een beetje op Bompa", wij lachen maar de gids begreep niet waarom. Onze gids gaf aan dat we heel veel geluk hadden gehad dat we dit konden zien omdat het heel luie dieren zijn en het hoogst uitzonderlijk is dat je ze rechtop ziet.

Nadat we "Walli" gedag hadden gezegd, zijn we doorgelopen naar het pinguïnobservatie punt. Van hieruit konden we goed zien hoe de pinguïns één voor één om het kwartier uit het water kwamen om naar hun nestjes te gaan. Ook lagen er een paar te zonnen op de weide, een kostelijk gezicht om te zien. In de observatiepost hadden ze een tv opgehangen, hierop zag je beelden van pinguïns in hun nestje en hoe ze aan het voeden waren. Een vertederend beeld om te zien, zeker voor Ylva. "Kijk mamma die mamma is het kleintje aan het eten geven......oh wat schattig".

Onze gids wilde ons ook nog "New Zealand Fur Seals" (Pelsroggen) laten zien, maar daarvoor moesten we naar de andere kant van de rots waarop we waren en dus hebben we de wandeling terug ingezet om vervolgens toen we boven waren naar de andere kant (rechts) te lopen. Dit was een stevige maar mooie wandeling door weiden met schapen. Schapen een andere diersoort waarvan je er hier duizenden ziet.

Bij de observatiepost aangekomen wisten we niet wat we zagen. Er lagen misschien wel honderd Pelsroggen bijelkaar. Een waanzinnig gezicht om te zien. Mannetjes (die 2,5mtr lang en 185kg zwaar kunnen zijn), vrouwtjes (die slechts 1,5 mrt lang zijn en max. 50 kg wegen) en jonkies want het was de tijd van het jaar; er waren veel kleintjes geboren. We hebben zelfs één kleintje gezien dat pas drie dagen oud was!. Super en buitengewoon mooi om deze beesten te zien in hun eigen leefomgeving.
Hier naar kijkend, geremd door de observatiepost en de Gids want je mag niet te dicht bij komen, besef je pas hoe uniek de situatie twee dagen geleden was; toen zijn we (met weliswaar een beetje risico voor eigen leven) tot heel dicht bij de beesten gekomen en dat maakt het nog bijzonderder.

Inmiddels was de avond ingevallen en zijn we terug naar het busje gewandeld. Onze kleine meid had het keurig gedaan en kreeg de complimenten van de gids omdat ze zo ontzettend goed had meegewandeld. Hij gaf toe dat hij hier in het begin een beetje tegenop had gezien omdat hij al volwassenen had zien afhaken bij de wandelingen en dan zo'n klein meisje. Tja.....en Ylva die was natuurlijk super trots en dat mag ook.

Om 22.15u waren we terug bij onze camper en was "het kaarsje helemaal op" bij onze kleine meid. Mag ook na zo' stevige wandelingen en alle indrukken die ze heeft opgedaan. We hebben haar dan ook meteen in bed gelegd en ze is als een blok in slaap gevallen met Nijntje in haar armen.

En wij......wij hebben eerst onze luifel ingeklapt want er was een stevige wind komen opzetten en we waren bang dat we anders morgenvroeg geen luifel meer zouden hebben. Daarna nog een kopje thee gedronken met carrotcake, de foto's bekeken, de dag geëvalueerd, bedje inelkaar gezet en opgemaakt en nu lekker slapen!.

We mogen wederom terug kijken op een bijzondere en unieke dag waarin we wat uitgebreider kennis hebben gemaakt met het Wildlife van Nieuw Zeeland. Dit is totaal anders dan dat van Australië omdat het daar meer "tastbaarder" is, maar dat neemt niet weg dat het ook hier schitterend en adembenemend is om te zien.

Welterusten en lieve groet Antoinette, Roel en Ylva xxx...