Het zuidelijkste punt van Nieuw Zeeland

Omdat het gisterenavond "laat" was geworden, hebben we vanmorgen alle drie wat langer geslapen. Echter langer slapen betekent: later ontbijten, later afwassen, later aankleden, later opruimen en later vertrekken.

Alvorens echt op weg te gaan, zijn we eerst nog naar het centrum gereden om te internetten. We wilden graag nog een verslag in ons dagboek plaatsen en we hadden beloofd nog even met Bomma (omdat gisteren de verbinding slecht was) en nonkel te skypen. Zo gezegd, zo gedaan en uiteindelijk gingen we om 10.30u op weg.

Vanuit Dunedin zijn we via de HW1 verder richting het zuiden gereden langs immense weidevelden met schapen. In Balclutha hebben we de HW1 verlaten en zijn we via de "Southern Scenic Tourist Route" naar Owaka gereden. Inmiddels liep het tegen twaalven en dus tijd voor een bakkie met wat lekkers. Dit hebben we ook deze keer weer genuttigd bij een lokaal tentje. Fijn omdat je zo ook andere dingen gaat uitproberen en onze ervaring is dat de locale tentjes veel leuker, lekkerder en ook nog goedkoper zijn ( en dat is wat wij Hollanders moeten hebben :). Bovendien kom je met plaatselijke mensen aan de praat en die hebben altijd wel tips of wetenswaardigheden.

Na onze wederom geslaagde lunch zijn we verder afgezakt naar het zuiden. Omdat Roel helemaal bezeten is van watervallen wilde hij eerst stoppen bij de "Niagara Falls" en dat hebben we ook gedaan. Op zoek naar de waterval kwamen we echter niet verder dan een kleine stroomversnelling met daarbij een bord met de tekst: " The Niagara Falls were named by a surveyor with an obvious sense of humour who had seen the Large North American falls and named these small falls afther them" oftewel "gefopt!. Ik kon er wel om lachen, maar Roel zag er minder de humor van in. Zeker ook omdat we onderweg een aantal watervallen vanwege de tijd voorbij waren gereden.

Dan maar verder richting "Slope Point", het zuidelijkste punt van Nieuw Zeeland.
Onderweg daar naartoe begon de wind zich echter steeds meer op te steken en op een gegeven moment was het zo erg dat we met de camper van de linker naar de rechterkant van de weg werden gerukt. Nu begrepen we ook waarom we aan het begin van onze reis door NZ een extra verzekering tegen het omwaaien konden afsluiten. Zelf hadden we zoiets van " belachelijk" maar omdat je geen risico wil lopen doe je het. Nu waren we blij dat we het gedaan hadden want voor hetzelfde geld waren we omgekiept.
Omdat de wind ook prachtige dingen met het water doet, zijn we eerst nog gestopt in "Curio Bay". Hier hebben we genoten van het uitzicht en gekeken naar het geweld van de golven tegen de rotsen. Schitterend om te zien en toen we uit de camper stapten om een foto te maken, waaiden we bijna weg.

Het was nog 16 km tot Slope Point en niet zomaar 16 km. We moesten deze afleggen over een onverharde landweg en dan krijg je dus hobbel de bobbel. Dit in combinatie met de harde wind, leek het net alsof we in één of andere attractie zaten. Klinkt leuk maar prettig is anders; dit is heel vervelend en moeilijk rijden. We waren dan ook blij toen we Slope Point bereikt hadden.

Echter toen we uitstapten, begon het pas echt. Het waaide hier onvoorstelbaar hard en om het zuidelijkste punt te bereiken, moesten we eerst nog een wandeling van 20 minuten maken om er te komen!. We hadden de weg er naartoe niet voor niets afgelegd en dus zijn we aan de wandel gegaan. Een buitengewoon spectaculaire wandeling omdat we door de harde wind gewoon terug geblazen werden. Ylva vond het geweldig en schaterde van het lachen, ze kon echter niet alleen wandelen want dan was ze 1 stap vooruit en 10 achteruit gegaan.
Na een struggel van je welste hebben we uiteindelijk na 20 minuten het zuidelijkste puntje bereikt. Dit was bij de open zee en daar waaide het dus nog harder dan in de velden op weg er naartoe. In het Antartica Centre hebben we in een Antartic storm gestaan, maar dat was (buiten de kou want hier was het warmer) een peulenschil bij de wind waarin we nu stonden. Een foto maken lukte bijna niet omdat je gewoon omver geblazen werd. Roel liet Ylva even los en meteen vloog ze achteruit en viel ze op haar poep. Gelukkig kon ze er wel om lachen. Eenmaal weer terug bij en in de camper hebben we er met z'n drieën hartelijk om gelachen. Het is weer een ervaring.

Toen weer terug onze hobbel en bobbel weg op. Door dit alles (het hobbelen, de wind en het lachen omdat een foto maken onmogelijk was) had ik zo'n hoge nood gekregen dat we even een sanitaire stop moesten maken. Bij deze vriendelijke mensen meteen even van de gelegenheid gebruik gemaakt om een bakkie met een lekkere brownie te nuttigen. Van de baas des huizen kregen we ook de tip om naar "Waipapa Point" te rijden; hier lag een vuurtoren maar er zijn ook zeehonden en zeeleeuwen gesignaleerd. Natuurlijk wilden we die wel zien en dus zijn we er naartoe gereden.

Bij Waipapa Point aangekomen zagen we in eerst instantie buiten de vuurtoren helemaal niks. Er waren geen zeehonden en al helemaal geen zee leeuwen. Totdat het speurdersoog van rechercheur Konigs viel op een bruine hoop. Zou dat er eentje zijn? "Goed gezien Roelie", helemaal in de verte lag een zeeleeuw en omdat hier geen gidsen zijn die je kunnen tegen houden, zijn we erop af gegaan. Walli kreeg ons al vrij snel in de gaten, maar bleef rustig en ontspannen liggen (stel je voor je komt in beweging). Toen we hem tot een tweetal meter van boven benaderd hadden, vond hij het waarschijnlijk toch wel spannend worden (en wij ook) en kwam in beweging. Niet zomaar in beweging door zich eens om te draaien, nee hij kwam warempel helemaal overeind!.
Een gezegde is: "je hebt meer geluk dan pech in je leven". Op dit moment lacht het geluk ons toe want vandaag zagen we voor de 2de dag achter elkaar een zeeleeuw in actie en gezien het feit dat deze beesten zich maar 1 tot 2 x per dag uitgebreid bewegen en rechtkomen, hadden wij weer het lot uit de loterij.
Sterker nog Walli vond het blijkbaar wel leuk dat we naar hem zaten te kijken en ging zelfs een hele show voor ons opvoeren. Hij draaide van links naar rechts, kop omhoog en omlaag, mond open en dicht, geluiden maken en toen ik liggend met mijn been zwaaide en zei " doe dan flapperen", deed hij het warempel ook nog. Ik weet dus al wat mijn volgende baan wordt: zeeleeuwen temmer. Ylva die lach in een deuk en vond het geweldig. Voor ons maar zeer zeker voor haar is dit weer een geweldige ervaring.
Na zijn "optreden" vond Walli het genoeg en plofte hij weer terug in zijn favoriete houding op het stand. We hebben toen afscheid van hem genomen en zijn teruggelopen naar de camper.

Het was inmiddels al wat later en dus werd het tijd om onze camping op gaan te zoeken. Deze lag echter in Invercargill en dat was nog een kleine 60km rijden. We hebben hier door de wind een dik uur over gedaan. Tussendoor nog even getankt, want ja ook onze camperke heeft af en toe dorst (ofschoon hij minder snel drinkt dan zijn grote broer in Australië) en om 18.45u waren we op de camping. Hier hebben we de camper geïnstalleerd, wat kleren op de hand gewassen (droogt lekker snel door de wind), eten gekookt, afgewassen, gedoucht en Ylva in bed gestopt. Daarna nog een kopje thee gedronken en naar de foto's gekeken.

Het was wederom een mooie dag met een bijzondere ervaring.

Lieve groet Antoinette, Roel en Ylva xxx...