She did it again! / Abel Tasman Nationaal Park

Vanmorgen om 6.45u ging de wekker, die hadden we nl. gezet omdat het gisterenavond uiteindelijk nog laat was geworden en we bang waren dat we ons zouden verslapen. Terwijl Ylva nog lekker lag te slapen in haar holletje zijn wij al eens buiten gaan kijken wat het weer deed want na gisterenavond en vannacht hadden we daar niet zo'n vertrouwen in. Wonder boven wonder stond er (weliswaar nog zwak) een zonnetje aan de hemel; zouden onze gebeden dan verhoord zijn?.

Nadat onze kleine meid ontwaakt was, zijn we aan onze vaste ochtendritueel begonnen en om 8.50u waren we klaar voor vertrek. Als eerste zijn we naar Kaiteriteri gereden. Dit was een kleine 20 minuten rijden en van hieruit zou ons bezoek aan het "Abel Tasman National Park" beginnen. Het zonnetje was inmiddels wat sterker dus het beloofde een mooie dag te worden.

Het Abel Tasman National Park vernoemd naar de Nederlander Abel Tasman die in 1642 Nieuw Zeeland als eerste ontdekte. Met zijn 23.000 hectares is het het kleinste Nationale Park, maar door zijn "gouden" stranden, rustige lagoons, helder water, heuvelachtig landschap en een prachtige flora en fauna één van de mooiste van Nieuw Zeeland.

Vanuit Kaiteriteri zijn we om 9.30u als eerste met de watertaxi (een ander vervoermiddel is er niet) langs alle baaien (waar je als je wilt kunt uitstappen) naar "Totaranui" gevaren. Totaranui is het noordelijkste puntje tot waar je met de taxi kunt komen, van hieruit kun je normaal allen te voet verder. Dit was echter nu niet mogelijk omdat door het slechte weer van de afgelopen weken de weg was weggezakt en daardoor was afgesloten. Onderweg zijn we oa. langs "Split Apple Rock" (een rots die lijkt op een gespleten appel), "Fishermans & Adele Island" en "Tonga Island" (met de zeehonden) gekomen. Vandaag hadden we overigens geluk dat we tot daar zijn kunnen varen omdat de afgelopen dagen dit vanwege de ruwte van de zee niet mogelijk was geweest. Bij Totaranui aangekomen (je kon daar aan het deinzen van de boot inderdaad merken hoe ruw de zee was) hebben we rechtsomkeer gemaakt en zijn we tot "Bark Bay" teruggevaren.

In Bark Bay zijn we om 12.30u van de taxi gestapt om met ons vertrouwd vervoermiddel (de voetenwagen) van hieruit naar "Anchorage" te lopen. Dit is een minimaal 4 uur durende wandeling langs en door het meest gevarieerde deel van het park. Dat het gevarieerd was, dat kun je wel zeggen. We zijn langs kloven gelopen, door stukken regenwoud, over de hangbrug bij Falls River, gepicknickt in de lagoon van Torrent Bay (met turquoise water) en zijn een kijkje gaan nemen bij de baden van Cleopatra. Dit alles over smalle en hobbelige padjes, bergop en bergaf. Het was een zware maar buitengewoon mooie, adembenemende en idyllische wandeling door een prachtig stuk natuur.

En voor wie denkt "waar was Ylva?". Ylva heeft dit alles buitengewoon dapper meegewandeld; een topprestatie voor een kindje van 5. Echt.....want voor ons als volwassenen was het soms zwaar en aanpoten, laat staan voor haar met haar korte beentjes. De laatste kilometers heeft ze dan ook geregeld gevraagd "hoever is het nog?" en "moeten we nog lang want mijn beentjes doen pijn". Omdat we zelf ook niet wisten hoever het nog was, hebben we haar maar uitgelegd dat " de laatste loodjes altijd het zwaarst zijn". Ze was dan ook dolgelukkig toen we om 16.40u uiteindelijk het strand van Anchorage bereikte. Het mooie van Ylva is dan dat bij het zien van het goudgele strand en de mooie schelpen de "pijn" en vermoeidheid meteen verdwenen is en ze naar hartelust is gaan spelen.

De watertaxi is ons om 17.00u op Anchorage Beach weer komen halen en bij het betreden van de boot kreeg Ylva van de bemanning en een aantal mede passagiers een applaus omdat ze een buitengewone prestatie voor zo'n klein meisje had geleverd. Toen we nl. de taxi verlieten, gaf een bemanningslid aan dat het een stevige wandeling was en of we wel zeker wisten of we dit wilden doen met een "kleintje". Maar wij hadden er het volste vertrouwen in dat Ylva dit zou kunnen en dat bleek ook zo te zijn. Ylva was natuurlijk apetrots en stond ze te stralen toen ze het applaus kreeg. "Mamma is goed wat ik gedaan heb?" "Schat het is meer dan goed wat je gedaan hebt want hoeveel kindjes zijn we vanmiddag tegen gekomen?" "Geen mamma" (we zijn inderdaad alleen maar volwassenen tegen gekomen, waarvan sommigen ons verbaasd aankeken). "Het is een superprestatie die je geleverd hebt en mamma en pappa zijn trots op jou". "Ik vond het zwaar mamma, maar wel heel mooi".

Om 17.45u waren we uiteindelijk weer terug in Kaiteriteri waar we onze camper hebben opgezocht en terug zijn gereden naar de camping. Hier hebben we ons gedoucht en omgekleed om naar de Kerstparade in het dorp te gaan. Gisteren hadden we nl.gezien dat deze vanavond zou zijn en navraag had opgeleverd dat dit hier een jaarlijks gebruik is om de komst van de Kerstman in te luiden (vergelijkbaar met de intocht van Sinterklaas bij ons). Omdat het al een lange en vermoeiende dag was geweest, wilden we eigenlijk niet gaan, maar omdat Ylva het zo super goed gedaan had, mocht zij zeggen wat we gingen eten en of ze er naartoe wilde. Resultaat: we zijn bij de Mc Donalds gaan eten en hebben daarna naar de Kerstparade gekeken.

Nadat we dus bij de Mc hadden gegeten, hebben we ons mee opgesteld voor de Kerstparade. Het beloofde een hele happening te worden want in de enige straat waar hij doortrok (toen had ons eigenlijk al een belletje moeten gaan rinkelen) stond het lett. zwart van de mensen en overal liepen mensen met mobilofoons om de stoet en zaken in goede banen te leiden. Om klokslag 20.00u begon de stoet te trekken. Toen echter de eerste groep voorbij was hadden we het al gezien; de slechtste carnavalsoptocht bij ons was nog 100x beter dan wat hier voorbij trok. Roel en ik hebben ons dan ook kapot gelachen om hetgeen we zagen en hoe het publiek erop reageerde. Zo kwamen "de Besschen" (Steinse dames bejaardengroep) voorbij in een geblindeerd busje ipv "De Goudenkoets" en liep het bejaarden gymclubje mee als een groepje masscherende soldaten, om je kapot te lachen. Hoogtepunt van de stoet was echter de Kerstman (waar het eigenlijk allemaal om te doen was), deze zat in een Porche en reed met hoge snelheid aan alle kinderen voorbij!. Ylva kwam dan ook tot de conclusie dat dit niet de echte Kerstman was. Omdat deze in een arrenslee rijdt en alle kindjes een hand geeft. Om 21.00u was de "ellende" gelukkig afgelopen en waren Roel en ik blij dat we terug naar de camping konden. Toen we Ylva vroegen wat zij ervan vond, zei " heel leuk, morgen wil ik weer gaan kijken als hij komt". We hebben het voor haar gedaan, zij vond het leuk en dat is het voornaamste, maar gelukkig was het maar eenmalig. Van de andere kant hebben we deelgenomen aan een plaatselijke folklore en dat heeft ook wat.

Terug op de camping hebben we de camper geïnstalleerd en Ylva linia recta in bed gestopt. Dit keer zonder tegensputteren en ze is ook meteen als een blok in slaap gevallen. Ik heb toen nog even een machine was gedraaid en die buiten gehangen (ze melden voor vannacht geen regen, dus die gok neem ik) en toen hebben we ons nog een kopje thee gedronken en de foto's van vandaag bekeken.
We mogen wederom terug kijken op een geweldig mooie en zonnige dag waarop we hebben kunnen genieten van de rijke flora en fauna die het Zuidereiland te bieden heeft maar ook van een fantastische dochter die super goed heeft mee gewandeld zonder veel te klagen. Het feit dat zij het zo goed doet stelt ons in de gelegenheid om veel te ondernemen en te zien en daarom zijn we ook SUPER TROTS op haar.

Slaap wel en lieve groet Antoinette, Roel en Ylva xxx...