It's mij Birthday!

Vanmorgen klonk er geen "goodmorning" door de camper, maar "happy birthday to you, happy birthday to you, happy birthday dear mummy, happy birthday to you!. Wat is er nog mooier dan op je verjaardag gewekt worden door je dochter en man met een serenade in een prachtig land tijdens je droomreis? Niets toch.
Ik had ook iets langer mogen slapen dan normaal, maar toen ik door dit mooie gezang gewekt werd, wist ik waarom. Ylva en Roel hadden de camper voor me versierd met slingers en ballonnen, geweldig!.
Door dit alles was er voor ontbijt op bed geen tijd (vind ik niet zo heel erg want ik hou niet van kruimels in bed) dus nadat de kadootjes waren uit gepakt, hebben we ons aangekleed, een boterhammetje op de vuist gegeten, afgewassen, opgeruimd en toen op weg.

Vandaag hebben we iets speciaals geboekt, iets wat we als gezinnetje gaan doen. Het zonnetje scheen dus de dag kon niet meer stuk.
We gaan kajakken op de Tasman Bay bij het Tasman Nationaal Park. We moesten ons om 9.45u in Kaiteriteri melden voor de "briefing en uitleg". Toen we daar aankwamen en ons hadden gemeld, viel ons geplande uitje echter helaas in duigen. We mochten niet alleen met ons drietjes gaan kajakken omdat Ylva te jong was. Je moet nl (maar dat was ons niet verteld) min. 12 jaar zijn om op open zee te mogen kajakken omdat het anders veel te gevaarlijk is en aangezien ze hier in Nieuw Zeeland enorm streng zijn op het gebied van veiligheid, viel er deze keer niks te "sjoemelen". Bovendien is 7 jaar goed praten ietsje moeilijker dan 2 jaar, zoals bij de Fox gletsjer. Wat wel kon, was onder begeleiding van een gids maar dit kon pas om 12.30u en dan waren we om 16.30u terug. Voor ons geen optie omdat we vandaag ook nog naar Kaikoura (350 km naar beneden) willen rijden omdat we daar voor morgen nog iets heel moois gepland hebben.

Eventjes had ik "de p... in" en heb ik zitten balen; vooral ook omdat Ylva er zich erg op verheugd had en nu teleurgesteld was. Op dat zelfde moment kwamen er een paar telefoontjes en smsjes van het thuisfront voor mijn verjaardag en dat maakte veel goed. Want hoe je het ook went of keert, het is altijd fijn als mensen je verjaardag niet vergeten ook al ben je ver weg. Ik wil bij deze dan ook iedereen die eraan gedacht heeft, heel erg bedanken. Ik kan dat waarderen en vind het super lief; THANKS XXX!.

Ylva was de teleurstelling ook snel te boven. Er was nl. op het strand ook een speeltuintje en daar heeft ze een hele tijd in mogen spelen. Dit vond ze geweldig, vooral de "Flying Fox" daar is ze wel -tig keer op geweest. En zoals ze naderhand zei: "mamma het is jammer dat we niet hebben kunnen kajakken, maar dit vond ik ook heel leuk". Wat hebben wij toch een lief en snel tevreden kind!.

Tegen 11.00u zijn we terug richting het centrum van Motueka gereden en hebben we daar bij een lokale "bakery" een heerlijk bakkie gedaan met een overheerlijk stukje taart. Ylva die heeft zitten smullen of haar leven ervan afhing; ze had nl. een eigen stuk mogen uitzoeken (normaal wil/moet ze altijd delen omdat het haar teveel is) zonder restrictie. Haar keuze was dan ook gevallen op een groot stuk chocolade taart, iets wat ze normaal vanwege haar uitslag niet mag hebben, maar nu was mamma jarig en dus mocht het. Ze heeft het tot de laatste kruimel opgegeten "nou mamma dit was me toch een lekker stukje taart, heerlijk!". Wat een oud-wijf is ze ook.

Nadat we het ons lekker hadden laten smaken, zijn we naar de sportwinkel gelopen. Hier had ik een super gaaf badpak gezien met het symbool van Nieuw Zeeland erop en dat wilde ik toch wel even passen. Een paar jaar geleden zou ik niet getwijfeld hebben omdat ik dan een badpak had dat niemand had (bij ons tenminste) maar omdat ik nu niet meer zoveel zwem/sport moest ik er toch wel even over nadenken. Maar ik heb het niet kunnen weerstaan en dus gekocht ("sorry" tikje uit het verleden). Ze hadden het ook in kindermaten en dus wilde Ylva natuurlijk ook passen. Het was haar nog iets te groot, maar het stond haar enig; "mamma dan hebben we hetzelfde en dat is cool". Ach ja, mamma is maar 1x per jaar jarig en dus hebben we het voor haar ook meegebracht ( ze groeit er vanzelf helemaal in).

Daarna zijn we terug gereden naar de camping. Mijn was hing daar nog buiten en die wilde ik natuurlijk wel meenemen voordat we verde gingen. Het zonnetje scheen al de hele morgen dus ze was droog. Even gevouwen, gestreken en opgeruimd en toen op weg naar Kaikoura.

Als eerste zijn we via de HW6 naar Havelock gereden om daar de "Queen Charlotte Drive" richting Picton te nemen. Deze weg kronkelt (lett.) langs de "Marlborough Sounds", een wirwar van baaien met smalle stranden aan de voet van dichtbegroeide hellingen. Een fantastische route en het wordt bijna eentonig om te zeggen, maar weer adembenemend mooi en meer dan de moeite waard.

Rond 17.00u waren we in Picton, hier hebben we eerst nog even wat rondgekeken (oa. waar de terminal voor de boot van maandag was) en zijn daarna op zoek gegaan naar een gezellig tentje om iets te eten. Onze eerste keuze was gevallen op een "aanrader" van de Marco Pollo gids; dit was echter alles behalve een gezellig tentje en de kaart stelde ook niks voor. Dan maar verder op zoek en snel gevonden. Twee deuren verder lag "Gusto" een gezellig tentje en een zeer goede kaart. Hier hebben we ons iets uitgezocht en heerlijk gegeten. Natuurlijk hebben we ook getoost....getoost op een geslaagde verjaardag en een geweldige reis.

Nadat we buitengewoon lekker hadden gegeten, zijn we rond 19.00u verder gereden richting Kaikoura. Dit waren nog 155 km over HW1 en niet zomaar kilometers. Tot "Wharanui" kregen we een landschap voorgeschoteld dat leek op een woestijn. Waanzinnig mooi en apart om te zien. Van afstand leek het één bruine zandvlakte, maar kwam je dichter bij dan zag je dat het gras was met een bruine "kop". Heel bijzonder.
Vanuit Wharanui liep de HW1 langs de "Pacific Ocean" en zagen we in eerste instantie allemaal dennenbossen (we hebben ons daar meteen een Kerstboom uitgezocht!) om vervolgens over te gaan in ruige stranden aan de ene kant en besneeuwde bergen aan de andere kant. Prachtig!.

Ter hoogte van "Ohau Point" stond op de kaart dat er zeehonden zouden zitten en ondanks dat de duisters in viel, zijn we toch wat langzamer gaan rijden om te kijken of dat klopte. We zagen niks, maar ons oog viel op een rots waarop misschien wel een honderdtal zeemeeuwen zaten en daar wilde ik natuurlijk wel even een fotootje van maken. Camper aan de kant (op een punt waar dat eigelijk helemaal niet kon, maar het was al later en geen verkeer dus.....) en eruit. Terwijl ik de foto van de rots aan het maken was, keek ik natuurlijk ook naar het strand en wat zag ik tot mijn verbazing: tientallen zeehonden, grote, kleine, dikke en dunne en super actief. Wauw......wie had dit kunnen denken en wat een afsluiter van de dag. Ylva die in de camper al lag te slapen, kreeg dit natuurlijk mee en zat meteen rechtop en te stuiteren .
Wat een plaatje om te zien en te fotograferen, tenminste een poging tot want de duisternis was al goed ingevallen. We hebben hier nog even naar staan te kijken en zijn toen helaas moeten doorrijden want het was al laat en de receptie zou om 21.30u sluiten en dat konden we nog net halen (we hadden gereserveerd).

Om 21.25u reden we de camping op (gelukkig we hadden het gered), hebben we ons ingecheckt en ons camperke op de aangewezen plek geïnstalleerd. Toen meteen nog even met Leon, Jet, onze Driekes en Dina geskypt. Deze hadden dit vanmorgen ter ere van mijn verjaardag al geprobeerd, maar toen waren we er al vantussen. Het was fijn om Kane weer even te zien, vooral voor Ylva die hem toch wel mist. Ook hoorden we dat het hem weer gelukt was om te snaaien, tja....het is 'n Hollander hè!. En hoe luidt het spreekwoord? "Een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen??? ."Sorry" Leon maar d'n Hollander was u te slim af :)!. Kane zal gaan voor "drie keer is scheepsrecht", dus.... "een gewaarschuwd mens.....".

Inmiddels was het 21.45u en hebben we Ylva als de wiede weerga in bed gelegd. Veel te laat maar voor een keertje mag dat, het is immers mamma's verjaardag. Ze is meteen als een blok in slaap gevallen.
Wij hebben ons nog een kopje thee gedronken en de foto's bekeken. Helaas zijn die van de zeehonden door de invallende duisternis mislukt.

Terug gekeken op de dag van vandaag was het ondanks de "tegenvaller" vanmorgen waardoor de dag iets anders is komen uit te zien dan gepland, een mooie en bijzondere verjaardag met als kers op de taart de zeehonden. Super!.
En weet je wat leuk is? Door het enorme tijdsverschil ben ik morgen ook nog een beetje jarig. Tja......je moet eruit halen wat erin zit.

Lieve groet en tot morgen Antoinette, Roel en Ylva xxx...