Waanzinnige Wildlife dag!!!

Vannacht hebben we alle drie goed geslapen. Kon ook bijna niet anders want we hebben een aantal vermoeiende dagen achter de rug. Uitslapen was er echter niet bij, omdat we voor vandaag nog een "na-verjaardag" activiteit hebben gepland; volgens Ned./Belg. tijd ben ik immers nog altijd jarig. Is trouwens wel apart anderhalve dag jarig zijn. Heb dan ook vannacht nog felicitaties gekregen, waarvoor ook mijn oprechte dank, lief dat jullie eraan gedacht hebben.

Nadat we zijn opgestaan en aangekleed, hebben we ontbeten en ons eens bekeken op wat voor een camping we terecht waren gekomen. Hier hadden we doordat we gisterenavond zo laat waren, niks meer van gezien behalve de toiletten. Tja....en wat zullen we er van zeggen? Het was een beetje een aparte camping met aparte bezoekers. Zo hadden we volgens ons aan de overkant meisje van de lichte zeden zitten, hoe die erbij zaten.....de wallen waren er niks bij. Ook voor de rest was het niet veel soeps. Gelukkig dat we er dus alleen maar waren geweest om te slapen.

We stonden op het punt om te vertrekken toen er nog een skyp berichtje binnen kwam van Veerle (een buurtje). Even gezellig bijgekletst en toen moesten we echt gaan. Om 9.15u zijn we van de camping weggereden en om 9.20u reden we de parkeerplaats van "Whale Watch Kaikoura" op (wisten niet dat het zo dicht bij was).Voor vandaag hadden we Whale watching in Nieuw Zeeland geboekt. Wat we toen nog niet wisten, was dat dat een heel andere Whale Watch zou worden als die in Australië.

Eigenlijk hadden we voor 10.00u afgesproken, maar toen we ons gingen melden bleek dat ze bezig waren met het inchecken van de groep van 9.30 u (er was een extra boot ingezet omdat ze gisteren vanwege de ruwte van de zee niet hadden kunnen varen). Als we wilden konden we met deze groep mee. We waren er nu toch dus dat hebben we maar gedaan (achteraf zou blijken een schot in de roos).

Eerst kregen we een introductiefilm en een introductie praatje (zo werd oa. verteld dat ze bij de eerste "encounter" vanmorgen 2 Whales gezien hadden en dat de kans dus groot was dat we er zouden zien) en daarna werden de veiligheidsvoorschriften uitgelegd. Hier in Nieuw Zeeland staat veiligheid voorop en alles gaat volgens het boekje.
Vervolgens moesten we met z'n allen in de bus en werden we naar de haven, een 7-tal minuten verderop gebracht. Het zonnetje was inmiddels al goed gaan schijnen, dus het beloofde weer een mooi dag te worden.

In de haven aangekomen, lag onze boot al klaar. Dit was een totaal andere boot dan op "Frasier Island". Met deze boot kun je in korte tijd hoge snelheid maken, maar ook binnen enkele seconden stil staan. Daarom moest ook iedereen binnen plaatsnemen en blijven zitten totdat we een teken kregen om naar buiten te gaan. We zaten deze keer op open zee (South Pacific Ocean) en dat was goed te merken. De boot ging flink op en neer en buiten dat we informatie kregen over de walvissen die we gingen spotten, werd er ook informatie gegeven over wat te doen als je zeeziek werd. Dit laatste zijn behoorlijk wat volwassenen en kinderen geworden; wij hebben gelukkig de dans ontsprongen.

De walvissen waarnaar we deze keer gingen spotten waren "Sperm Whales". Sperm Whales kunnen tot 18 meter lang worden (de Bultruggen die we hebben gezien bij Fraiser Island 15 mtr) en zijn vernoemd naar het "zaad" dat in hun lijf zit dat een genezende werking heeft. Vroeger mocht op deze walvissen gejaagd worden, maar dat is nu verboden. De Sperm walvissen drijven gedurende de tijd dat ze ademen vlak (als een soort platvis) op het water; wat dan uitziet als een zwarte vlek.
Op een gegeven ogenblik ging de boot langzamer varen en mochten we naar buiten. De kapitein ging met een speciaal sonarapparaat luisteren en iedereen wachtte vol spanning af. Er moest er eentje (in dit gebied zaten alleen mannetjes omdat het water voor vrouwtjes te koud was) in de buurt zitten en dus gingen we met z'n allen uitkijken naar de "zwarte vlek". Opeens zagen we water omhoog spuiten, "kijk mamma daar is er eentje". Ylva die stond te stuiten op het dek..... zo geweldig vond ze het. Inderdaad, daar lag er eentje. De boot is er heel langzaam naar toe gevaren en in tegenstelling tot vorige keer konden we nu héél dichtbij komen. Zo dicht dat het bijna leek alsof we hem konden aanraken. Waanzinnig! Om kippenvel van te krijgen. Iedereen was zo onder de indruk dat je op de boot een speld kin horen vallen. Wauw......
Een kleine tien minuten hebben we staan te kijken (zo nu en dan spoot hij water omhoog) en iedere keer maar hopen dat hij zijn staart zou optillen; wat niet gebeurde. Totdat.....het vriendelijke bemanningslid van de boot zei:"houdt jullie camera's gereed want nu gaat het gebeuren". Inderdaad, enkele seconden later kwam de staart met een sierlijke beweging omhoog om vervolgens weer net zo sierlijk onder water te gaan en weg was ie.
Wauw....wauw....wauw....wat was dit gaaf om van zo dichtbij te zien. Ylva en ik stonden precies op de goede plek en dus heeft Ylva het van heel dicht bij kunnen zien; ze was er dan ook helemaal van onder de indruk. "Wauw mamma wat was dat mooi en wat een grote staart had ie". Een onvergetelijke en onbetaalbare ervaring en herinnering voor haar.

We werden weer allemaal vriendelijk verzocht om binnen plaats te nemen ( ook de mensen die met hun hoofd over de railing hingen) omdat de boot weer vaart ging maken. Er zou nl. nog een walvis in de buurt zitten en daarna gingen we opzoek. De eerste plek waar we naar toe voeren, bleek helaas niet goed en dus moesten we van koers veranderen. Niet lang daarna kregen we er weer eentje in het vizier en dus gingen we weer langzamer varen en mochten we weer allemaal naar buiten. Opeens zagen we water omhoog spuiten, daar lag hij dus. Langzaam zijn we er weer naartoe gevaren totdat we wederom heel dichtbij waren. Het "wachten" kon weer beginnen, maar dit was aangenaam wachten want het blijft fascinerend om naar zo'n gigantisch beest te staan kijken. Na enkele minuten (heb deze keer geen idee hoe lang) kregen we weer teken dat we onze camera's in de aanslag moesten nemen. De heer naast mij hoefde dat niet meer te doen want die had in de tussentijd misschien al wel 100 foto's genomen, zijn camera zei alleen maar "klikklikklikklik........". Daar kwam de staart weer even sierlijk als bij de vorige naar boven om vervolgens weer naar beneden te gaan en ook nu weer.....weg was ie.
We hadden 2 walvissen gezien en volgens het bemanningslid een zeer geslaagde "encounter".

Iedereen werd weer verzocht om terug naar binnen en naar zijn plaats te gaan. We zouden terugvaren in de richting vanwaar we kwamen omdat de kapitein had doorgekregen (van zijn collega's vd Scenic Flight) dat er daar ook nog eentje zou zwemmen aan de opervlakte. Zou dit betekenen dat we vandaag 3 walvissen zouden zien?. Met hoge snelheid gingen we vooruit want zo zwemmen ze er en zo (als hun lucht inademtijd voorbij is) zijn ze weer weg. In de buurt gekomen, zagen we een collega boot stil liggen en dat betekende dat er eentje lag. Ondertussen waren we weer allemaal buiten en vol verwachting op zoek naar "het fonteintje" want daar lag hij dan. "Daar ligt hij mamma" riep Ylva en inderdaad daar spoot het water omhoog. Terwijl we er naar aan het kijken waren, riep iemand anders "look another one"; inderdaad daar lag er nog eentje. Er lagen er twee redelijk dicht bijelkaar aan de oppervlakte, een fantastisch plaatje en een uniek moment (volgens de bemanning).
Of dit nog niet genoeg was, ontdekte de capitein (want iedereen stond naar die andere 2 te kijken) verderop nog eentje. Drie walvissen in de buurt van elkaar aan het oppervlak dat is iets wat zelden of nooit voorkomt (als we de woorden van de bemanning moeten geloven en dat doen we maar) en wij hadden het geluk dat we dit mochten meemaken. WAANZINNIG!!!
Op ons gemak hebben we naar alle drie staan te kijken en het geluk wilde dat ze na elkaar met hun staart omhoog en omlaag gingen. We hadden dus steeds de tijd om het bij elk van hen goed te kunnen zien. Achteraf bleek dat we eentje van de drie al eerder hadden gezien deze morgen (de bemanning herkent ze aan de staart omdat ze weten hoeveel er zitten en zei ze elk een naam hebben gegeven).

Wat een ervaring, Ylva was er helemaal van onderste boven. "Mamma heb je het gezien?" "Drie walvissen tegelijk, cool hè mamma?" "Wat hebben wij vandaag geluk hè mamma?" "Als je dat maar weet schatje, wij hebben vandaag weer het lot uit de loterij".
Na deze ontmoeting zijn we terug naar de haven gevaren. Iedereen was aan het laten bezinken wat we gezien hadden want het was muisstil in de boot en naderhand ook in de bus. Het was in één woord adembenemend en onvergetelijk.

Terug bij het ontmoetingscentrum hebben we voordat we zijn verder gereden eerst nog even een bakkie met een muffin genomen want daar waren we echt aan toe. Als je dit niet zelf gezien hebt, dan is het bijna niet te omschrijven hoe mooi deze ervaring was. WAANZINNIG.....en van zo dicht bij.....SUPER.
Wat waren wij blij dat we besloten hadden om toch nog naar Kaikoura te rijden om dit te doen én dat we de vroegere boot genomen hadden.

Inmiddels was het 13.45u en hebben we koers ingezet terug richting Picton. Dit moest omdat we morgenvroeg met de Ferry oversteken naar het Noordereiland. De terugweg was dezelfde als die, die we gisterenavond ook hadden gereden en dus zouden we weer langs het punt komen waar we gisteren zoveel zeehonden hadden gezien.
Bij "Ohau Point" aangekomen zijn we eerst bij het uitzichtpunt gestopt. Hier zaten inderdaad tientallen zeehonden, een prachtig schouwspel om te zien. Echter op een uitkijkpunt kun je niet dicht bij ze komen en wij hadden nog steeds het plaatje van de rotsen van gisterenavond in gedachten.
Dus dan nog maar een stukje verder rijden, we moeten immers toch die kant uit. Na een kleine 5 minuutjes hadden we de rots bereikt, nu was het alleen nog de kunst om een plaatsje voor de camper te zoeken want je kon hier nergens officieel parkeren. Dan maar een stukje verderop, daar was een parkeerplaatsje om naar een waterval te gaan, dan lopen we wel een stukje terug. Zo gezegd, zo gedaan.

Eenmaal terug bij de rots zaten er geen tientallen zeehonden op deze rotspartijen langs het water, maar honderden en dan overdrijf ik niet. Waar je keek, zag je zeehonden; pappa's, mamma's en kleintjes. Sommigen lagen gewoon lekker lui te wezen, anderen waren aan het zwemmen en weer anderen met elkaar aan het "bekvechten (het zijn net mensen). Een prachtig schouwspel om te zien. Natuurlijk wilde ik hier wel wat plaatjes schieten en dus ben ik naar de rotsen afgedaald. Klik hier...., klik daar...., dat is ook nog een mooi plaatje, stukje verder lopen..... opnieuw klik. Ylva en Roel stonden van bovenaf te kijken en Ylva vond het allemaal spannend. "Voorzichtig hè mamma", "kom je zo weer terug?". "Natuurlijk schatje".
Ik ging zo op in hetgeen ik aan het doen was, want ook dit is echt een super ervaring; het feit dat je zo dicht bij deze beesten kunt komen, dat ik even niet helemaal goed had opgelet. Ik was nl. voortdurend op aan het letten wat ze deden en dat ik boven hun bleef want dat is heel belangrijk, je moet nl. altijd zorgen als je zo dichtbij gaat (eigenlijk moet de afstand min. 20 mtr zijn, maar Netje zou Netje niet zijn....) dat ze onder jou blijven en dat je niet tussen hun en het water inkomt, dat ik niet in de gaten had dat er een hele grote boven me tussen de rotsen lag. Opeens hoorde ik "grrrrrrr", ik schrok en keek om, daar lag/zat mijnheer. "Uhh hallo, hoe gaat ie?" "Ik ga je echt niks doen hoor, wil alleen van je vriendjes wat foto's maken" "Vind je dat goed en mag ik doorlopen of zeg je van nee?" Van de zithouding ging hij terug naar de ligstand. Dus deed ik opnieuw een poging om verder te lopen want een beetje verderop zat een heel leuk groepje bijelkaar. Die wilde ik eigenlijk heel graag vastleggen, maar ik had nog geen stap gezet of hij ging alweer rechtop zitten en dan zijn het echt kolossen, geloof me. Met toch wel wat kriebels in mijn buik ben ik opnieuw de onderhandelingen met hem gestart: "vind je het goed als ik doorloop?" "Ik doe ze niks hoor, alleen een paar fotootjes" "Of ga jij eerst naar beneden en kan ik dan doorlopen?" In dit laatste had hij dus helemaal geen trek. Hij zal gedacht hebben: "ik lig hier goed en ga voor jou niet opstaan" (gelijk heeft ie). Toen bleek dat mijn onderhandelingspogingen niet gingen lukken met deze mijnheer (komt niet zo heel vaak voor), heb ik toch maar eieren voor mijn geld gekozen en ben teruggelopen. Ik schiet graag mooie plaatjes, maar niet ten koste van alles en dit risico was me net iets te groot (ook al moet je 1 risico per dag nemen). Ik heb geen zicht op hoe snel die dieren zijn, wat ik wel weet is dat zij zich makkelijker bewegen op de rotsen dan ik en om nu (op mijn nog een beetje verjaardag) te sterven onder een zeehond...... Zou wel een aparte dood zijn, maar doe maar niet het leven is nog veel te mooi.

Ylva en Roel hebben dit alles van afstand staan gadeslaan en hebben zich kapot gelachen om hoe ik met deze reus in onderhandeling was, maar Ylva was toch blij dat ik terug kwam. En Roel, die vond het een verstandige beslissing want hij weet hoe ik op dit gebied kan zijn (ach ja, het verstand komt met de jaren zullen we maar zeggen).
Niet het plaatje dat ik wilde, maar wel weer een super mooie ervaring. Het kon niet op vandaag.

We zijn teruggelopen naar de camper en voordat we zijn verder gereden zijn we toch nog even gaan kijken naar de waterval. Mooi, maar bij al hetgeen wat we vandaag gezien en meegemaakt hadden, kwam dit niet meer aan.
Dan maar op weg naar Picton. Eerst in "Kekerengu" nog even gestopt voor een bakkie. Het hoofd moest even afschakelen want vandaag was "amazing".

Daarna zijn we in één weg naar de camping in Picton gereden. Hier kwamen we rond 17.30u aan, hebben we ons ingecheckt en onze camper op onze plaats geïnstalleerd. Ylva is nog even gaan spelen (want dat is ook belangrijk, dit is haar manier van afschakelen) en terwijl Roel met de apparatuur aan de slag is gegaan, ben ik gaan koken. We hebben lekker buiten gegeten, afgewassen,nog even met Bomma en Bompa geskypt, gedoucht en Ylva bedklaar gemaakt.

Toen dit alles gebeurt was, hebben we samen nog naar de foto's gekeken. Al kijkend realiseerden we ons dat we wederom een waanzinnig mooie, adembenemende en onvergetelijke dag hebben meegemaakt. Eentje die ons de rest van ons leven zal bijblijven. Ik zal deze verjaardag niet snel vergeten, we zijn vandaag met ons gat in de boter gevallen!.

De eieren van Leon en de gebeden van Jetje zijn verhoord. THANKS xxx.
We hebben de laatste drie dagen op het Zuidereiland met fantastisch weer en onuitwisbare herinneringen kunnen afsluiten, wat kan een mens zich nog meer wensen.

Lieve groet Antoinette, Roel en Ylva xxx...