Lopen op een werkende vulkaan!

Toen we vanmorgen wakker werden, zakte ons de moed in de schoenen. Het heeft de hele nacht geregend, het regende nu nog steeds en het zag er niet naar uit dat het de komende uren droog zou worden. Daar zaten we dan met ons goed gedrag.....maar wat nu te doen?. Wel of niet gaan?. Het is veel geld en stel dat het de hele dag blijft regenen, dan zie je niks. Maar stel dat het over een uurtje stopt met regenen en open trekt; dan hebben we spijt dat we het niet hebben gedaan, we zijn nu hier en deze kans krijgen we geen tweede keer. We laten het ons even bezinken......

Niet lang daarna klonk vrolijk "goodmorning" door de camper. "Mamma gaan we dadelijk naar de vulkaan?" Ze heeft er zich zo op verheugd, alleen al voor haar kunnen we het niet maken om niet te gaan. We hebben elkaar aangekeken en gezegd " we gaan gewoon en dan zien we wel wat het wordt. " Ja schat, we gaan dadelijk naar de vulkaan".

Vol goede moed zijn we vervolgens opgestaan, hebben ons aangekleed, ontbeten, afgewassen, spullen opgeruimd en ons tasje om mee te nemen klaargemaakt. Positief ingesteld hebben we naast onze regenjassen en paraplu's ook onze zonnebrand meegenomen (je weet maar nooit).

Om 8.45u moesten we ons aan de balie van "Pee Jay" melden, dit hebben we niet gehaald. We hadden ons een beetje verkeken op de "ochtendspits" en waren pas om 8.55u daar. Één voordeel: we hoefden niet meer aan te sluiten in de rij, we konden ons meteen inschrijven en naar de boot lopen, hier bleken we niet eens de laatste te zijn.

Om precies 9.05u (ja,ja ze hadden er de vaart in) zijn we de haven uitgevaren op weg naar "White Island". Het eerste kwartier heeft het nog volop geregend, maar daarna is het droog geworden en is het warempel nog een beetje opengetrokken ook. Eer de laag hangende bewolking dan is weggetrokken, duurt wel even, maar het was de droog en dat was op dit moment het voornaamste.

Tegen 10.30u kregen we het eiland in zicht en werden de helmen (voor evt. vallend gesteente) en gasmaskers (voor als je ademhalingsproblemen krijgt) uitgedeeld. Om 10.45u hield onze boot halt; gelukkig want het werd langzaam tijd dat ik vaste grond onder mijn voeten kreeg!. In groepjes van 8 werden we met een rubberbootje vanaf onze boot naar de steiger (nou ja steiger, een houten trap en een ijzeren bret) gebracht. Ylva vond het allemaal heel spannend en stapte heel dapper het bootje en daarna de steiger op. Zelf had ik wat meer moeite met de steiger omdat ik heel duizelig was en er geen railing aanzat. Zul je net zien, dochter lief loopt zonder problemen naar de kant en mams kukelt met haar hele hebben en houwen het water in. Nu weet ik dat sommigen dan gelachen zouden hebben, maar helaas voor diegene......ik ben veilig aan vaste wal geraakt.

Nadat we weer vaste grond onder onze voeten hadden, merkten we al snel dat we op een zeer bijzondere plek stonden.
Alvorens aan de rondleiding over de kratervloer te beginnen heeft onze gids eerst wat veiligheidsvoorschriften doorgenomen. Zo mochten we alleen over het grijze grind lopen en niet over de wit-gele vlakken (het laatste laagje voordat er een gat ontstaat) omdat je anders het risico liep mee weg te zakken. Ook heeft hij uitgelegd wat te doen als de krater tot uitbarsting kwam (want die kans is aanwezig). We moesten dan met z'n allen naar de schuilhut, daar blijven totdat het "spuwen" afgelopen was (duurt ongeveer 2 minuten) en de damp opgetrokken was en dan zouden we geëvacueerd worden. Toen we op de hoogte waren van "wat te doen als" zijn we aan de wandeling begonnen.

Wandelend over de kratervloer zagen we het ene mooie en bijzondere na het andere. Het gaf een heel apart en bijna niet te omschrijven gevoel. We liepen langs borrelende en uitwasemende "bronnetjes", bubbelende modder "badjes", thermale warmte stromen en zagen glinsterend kristal. Heel apart en adembenemend zowel letterlijk als figuurlijk. In begin dachten we nog "wat moeten we met die gasmaskers", maar toen we daar liepen werd dat snel duidelijk. De damp die van bronnetjes afkwam, had zo'n sterke lava reuk dat je af en toe naar "frisse" adem moest snakken. Maar wat was het mooi en apart om te zien, vooral ook de verschillende kleuren.

Na een klein uurtje wandelen, uitleg en genieten, zijn we bij het kratermeer uitgekomen. Natuurlijk hadden we de "uitademing" al de hele tijd gezien, maar er nu zo dicht bij staan. "Wow mamma dat is mooi" en dat was het ook. De laatste tijd is er in deze vulkaan meer activiteit met als gevolg dat ze deze gisteren was opgeschaald naar "level2" (sinds 2000 was het level1). Doordat de grond onder het meer erg actief is, komt er ook meer stoom naar boven, wat weer tot gevolg heeft dat we hierdoor het meer zelf nu niet konden zien. Best wel jammer want het heeft een prachtig mooie groene kleur.

Ongeveer een uur zijn we bij en rondom het meer gebleven en hebben we een hoop uitleg gekregen, mooie foto's kunnen maken en heeft ieder zijn moment kunnen nemen om stil te staan bij de bijzondere plek waar we waren.
Daarna zijn we weer langzaam terug gelopen richting de boot. Hierbij zijn we nog langs bubbelende modderbaden, kristalafzettingen, kleine geisertjes en een thermaal stroompje waarvan van je water kon drinken (smaakte wel erg zout) gelopen. Weer beneden aangekomen zijn we nog naar de restanten van een oude zwavelfabriek gaan kijken. Men heeft hier in het verleden zwavel gedolven, maar door de uitbarsting is de fabriek verwoest. Wat achter bleef zijn de ruïne resten (erg indrukwekkend om te zien).

Alvorens we weer in groepjes met het rubberbootje terug naar de boot gebracht werden, moesten we eerst nog door een speciaal waterbad lopen om onze schoenen zwavel vrij te maken. Terug op de boot hebben we allemaal een lunchpakket gekregen en zijn we eerst gaan lunchen. Daarna zijn we nog rond het eiland gevaren en hebben we de dampende vulkaan van alle kanten kunnen aanschouwen.

Inmiddels was het 13.45u en hebben we koers richting de haven van Whakatane ingezet. Onderweg hadden we nog gehoopt dolfijnen tegen te komen (die kans was nl. aanwezig), maar helaas we hebben er geen gezien. Wat we wel gezien hebben is een haai (met zijn vin). Ylva heeft alles zo indrukwekkend gevonden dat ze na de lunch in slaap is gevallen en pas vlak voordat we terug in de haven waren, wakker werd.

Terug aan wal zijn we als eerste een bakkie gaan doen. Hier waren we meer dan aan toe want we hadden er nog geen gehad vandaag (vertoonden zelfs al lichte afkickverschijnselen). Daarna zijn we terug naar ons camperke gelopen en naar de camping gereden. We waren moe en hadden geen zin meer om nog iets gaan te doen of te zien.

Eenmaal op de camping wilde Ylva graag gaan zwemmen, maar het water was veel te koud. Als alternatief omdat ze het vandaag wederom goed gedaan heeft, heeft ze een filmpje mogen kijken. Roel en ik hebben een klein tukkie gedaan boven in het holletje van onze kleine meid (die dat natuurlijk grappig vond, mamma en pappa in haar holletje). Daarna heb ik gekookt, is Roel dicht getimmerd op het toilet (het toiletblok ging in revisie en ze waren vergeten te controleren of er nog iemand op zat), hebben we gegeten en afgewassen, gedoucht en Ylva in bed gestopt.

Wij zijn nog even gezellig in ons zithoekje gaan zitten (positief punt van deze kleine camper), kopje thee gedronken en oa. aan de hand van de foto's de dag van vandaag bekeken. Het was (ondanks het mindere weer) een zeer bijzondere dag en aparte gewaarwording.....lopen op een werkende vulkaan!.
En nu nu gaan we slapen want we zijn (nog steeds) moe.

Slaap wel en tot morgen Antoinette, Roel en Ylva xxx...