Vulkanische gebieden / voet verbrand

We hebben goed geslapen vannacht en schrokken pas om 8.15u wakker. Ylva lag nog lekker te knorreporre en dus hebben we haar nog even laten liggen. Naar buiten kijkend werden we niet vrolijk; in plaats van een strak blauwe lucht zoals voorspelt, was het bewolkt en zag het eruit alsof het elk moment kon gaan regenen. Één ding is zeker hier in Nieuw Zeeland: niets is hier zo veranderlijk/wispelturig als het weer en van de weersvoorspellingen kun je niet uitgaan. We waren dan ook blij dat we gisteren besloten hadden om toch naar "White Island" te gaan want we hebben het tenminste droog gehad en dat ziet er vandaag hier niet naar uit.

Ondertussen was onze kleine dappere dodo ook wakker geworden en zijn we op ons gemak aan ons dagelijks ochtendritueel begonnen. Tegen 10.00u waren we klaar en zijn we op pad gegaan. Via de HW 30 en de HW5 zijn we terug richting het centrale gedeelte van het Noordereiland gereden. Onderweg was het nog steeds bewolkt, maar hoe centraler we kwamen, hoe meer het begon op te klaren en in de verte zagen we al een beetje de zon door de wolken komen. Hadden we dan toch de juiste beslissing genomen om onze route om te gooien en reden we de zon tegemoet?

Tegen 11.15u zijn we bij "Hells Gate", een geothermaal actief park aangekomen. "Hells Gate" dankt zijn naam aan de Ierse toneelschrijver George Bernard Shaw die toen hij hier over het land uitkeek dacht aangekomen te zijn in de hel.
Als eerste hebben we een bakkie gedaan en zijn vervolgens aan de wandeling door het park begonnen. We zijn langs kokende baden, uitbarstende wateren, dampende fumarolen, zwavelkristalen, een warmwater meer en de grootste actieve moddervulkaan van Nieuw Zeeland gelopen. Het ene nog mooier en bijzonderder om te zien dan het andere. Ongelooflijk hoe het kan ontstaan en hoe het "werkt".
Ook hebben we een kleine boswandeling gemaakt naar de "Kakahi Falls". Deze waterval is de grootste warm water waterval (40gr) van het zuidelijk halfrond.
Op het einde van de wandeling kwamen we langs het "carving house". Dit was een ruimte waar we samen met een echte Maori kennis mochten maken met "Maori carving" oftewel traditionele houtbewerking. Hier mocht je, een vantevoren uitgezocht symbool, zelf uitkerven; natuurlijk hebben we dat gedaan. Toen de Maori het voordeed leek het simpel, maar eenmaal zelf aan de slag was het moeilijker dan gedacht. Omdat je geen onbewerkt hout het land mee mag uitnemen, werd het eerst nog bewerkt met een speciale olie. Tja en Ylva is zo trots op haar "houtje" dat ze er nu s'avonds mee gaat slapen.

De rondgang door het park zat erop en was zeer indrukwekkend en mooi. Echter vlak voor het naar buiten gaan, wachtte ons nog een verassing. We mochten met onze voeten plaatsnemen in een heus modderbad! Ylva zag dit in eerste instantie niet zitten omdat ze dan vieze voeten kreeg en bang was dat het er niet meer afging. Toen ze doorhad dat dit niet het geval was en dat je na afloop gewoon je voeten mocht wassen, is ze er uiteraard mee in gegaan en ze vond het zalig (mamma trouwens ook).

Inmiddels was het 13.30u en tijd om onze weg te vervolgen. Het zonnetje was ook doorgebroken dus het beloofde een mooie middag te worden. Onze volgende bestemming was "Waimangu Volvanic Valley"; een hydrothermaal en vulkanisch gebied ontstaan in 1886 agv een aardbeving die Mount Tarawera in tweeën splitste waardoor een 17 km lange vallei ontstond. Mede als gevolg hiervan werd "Lake Rotomahuna" 2x zo groot en zijn de 7 kraters van de Waimangu vallei gevormd.

Om 14.15u zijn we hier aangekomen en nadat we eerst een sanitaire stop hebben gemaakt, zijn we ook hier (onder licht protest van onze dochter) aan de wandeling begonnen.
Gelukkig vielen er al snel heel mooie dingen te zien, waardoor Ylva helemaal onder de indruk was en het lopen weer ging als een fluitje van een cent. Onderweg deed ze zich geregeld verstoppen en natuurlijk deden wij net of we haar niet zagen staan (ze had zelf niet in de gaten dat ze met haar paarse jurkje enorm opviel tussen het groen) en schrokken dan als ze "boe" riep. Ook heeft ze als standbeeld gespeeld en op die manier werd de wandeling voor haar weer leuk en aantrekkelijk.

De wandeling voer ons oa. langs het "Frying Pan Meer". Het luisteren naar dit meer was een een belevenis opzicht. Zonder dat je echt iets zag, hoorde je voortdurend lugubere geluiden (die oa. uit de hete bronnen van de Echo krater komen) en dat is zo komisch. Tegen Ylva zeiden we dat ze moest stoppen met poepjes laten en dat vond ze natuurlijk geweldig.

Onze weg vervolgend kwamen we langs de "Kristallen Muur" en de " Kathedraal Rotsen". De Kristallen Muur was prachtig omdat de weersomstandigheden goed waren en er oranje kleurige kristallen groeiden die prachtig schitterden in de zon. Dit is niet alleen prachtig om naar te kijken, maar gedachten dat zo iets gewoon in de natuurt groeit is zo bijzonder. De Kathedraal Rotsen ook wel Gibraltar Rots genoemd vanwege zijn overeenkomst met de rots aan de westelijke toegang aan de Middellandse Zee.

We zijn doorgelopen en kwamen bij de "Waimangu Geiser" met uitlopend het "Warm Water Riviertje en Bron". Dit laatste is een geul waardoor het Frying Pan meer stroomt met een snelheid van meer dan 110 ltr per seconde en een temperatuur heeft van 50gr of meer. Aan de kanten vormen zich mineralen die samen met blauwgroene algen zorgen voor spectaculaire oranje, bruine, groene en gele kleuren. Een prachtig gezicht om te zien en zeker als de zon erop schijnt. Hier wilde ik natuurlijk ook een fotootje van maken en het liefst iets dichter bij dan vanaf het toegestane pad. We zagen dat er al eerder mensen dit gedaan hadden en dus durfde Netje ook wel van het pad af te wijken . Rustig liep ik over het gesteente naar beneden en dacht ik een goed plekkie gevonden te hebben voor de foto. Nadat ik hem gemaakt had, wilde ik toch nog iets verder omdat ik dan de kleur mooier kon laten uitkomen (sorry voor mijn drang naar perfectionisme) en dus dacht ik dat ik weer op gesteente trapte (want zo zag het eruit), maar toen ging het mis!. Op het moment dat ik mijn voet neerzette, zakte deze helemaal weg onder de grond. Niet zomaar aarde, maar heette grijze sulfer. Gelukkig had ik een goede reflex en trok ik mijn voet meteen omhoog en probeerde terug naar boven te komen. Op weg naar boven had ik al in de gaten dat het mis was, mijn voet en slipper zat onder de grijze smurrie en was gloeiend heet. Boven stond Ylva die heel erg was geschrokken en Roel die alles behalve "amuzed" was. Gelukkig bleef ik zelf rustig en het enige waar ik naar verlangde was water.....wat we deze keer niet bij ons hadden. Er zat dus niets anders op dan door te lopen. Mijn voet ging echter steeds meer gloeien en ik wilde die grijze smurrie er vanaf omdat ik niet wist wat deze kon uitrichten. Iets verder door konden we wat dichter bij het riviertje komen en daar heb ik (ondanks dat dit water heet was, maar beter iets dan niets) mijn voet en slipper schoon gemaakt. Ylva heeft me heel lief geholpen door me vast te houden en ze vroeg maar steeds "doet het pijn mamma?". Ik verrekte van de pijn maar liet dit aan haar niet merken want anders was ze helemaal van streek.

De pijn verbijtend zijn we onze route vervolgd. Opgeven of terug gaan staat op zo'n moment niet in mijn woordenboek. Mijn voet zag rood en voelde warm aan en de blaren kwamen omhoog. Roel was de hele tijd aan het mopperen dat ik beter had moeten opletten en luisteren, maar gedane zaken nemen geen keer.

Het volgende "hoogtepunt" op de route was het "Inferno Krater Meer". Een met zijn licht blauw/turquoise kleur adembenemend mooi meer. Als je er naar kijkt, denk je dat er iemand een pot verf in heeft gegooid, zo'n mooie egale, bijna onwerkelijke kleur. Schitterend.

Van het kratermeer zijn we doorgelopen naar het "Vogelnest terras", een prachtig pallet van kleuren veroorzaakt door veelkleurige algen. Ook dit moet je zien om het te geloven, bijna onwerkelijk dat zoiets zomaar door de natuur kan ontstaan. Ylva (die niet meer van mijn zijde week) liep dan ook de hele tijd van "wauw....dat is mooi, moet je die kleuren zien, sjiek man". Het is dan ook bijna onwerkelijk.

Op het laatste stuk van de route hebben we nog "Silicaat Stalactieten" (stalactieten gevormd door het druppelen van mineraalrijk water), de "Kaolin Helling" (helling van fijne witte klei die gebruikt wordt voor porselein, waardoor deze helling eruit ziet alsof ze van porselein is) en als laatste " de Marmeren Terassen" (danken hun naam aan de bruine/jodium kleur van het water dat met een temperatuur van 97 gr er overheen stroomt) gezien.

Toen waren we aangekomen op het punt van waaruit we niet meer verder mochten en de bus ons kwam ophalen. Het duurde nog even voordat de bus kwam en dus ben ik samen met Ylva op zoek gegaan naar een beekje met koud water (wat nog niet zo gemakkelijk was in deze thermale omgeving) omdat mijn voet toch wel erg warm aanvoelde en het tijd werd om te koelen. Gelukkig hebben we in de bosjes een klein stroompje gevonden en daar zijn we in gaan staan (Ylva trouw naast me want die was zó bezorgd).

Om 16.45u kwam de bus en die heeft ons, nadat we eerst nog langs het "Rotomahana Meer" met uitzicht op de "Tarawera Vulkaan" zijn gereden, terug gebracht naar het informatiecentrum waar we onze wandeling zijn begonnen. Hier hebben we, nadat we een rondje door het winkeltje hadden gemaakt, onze camper opgezocht.
Eenmaal terug in de camper hebben we opnieuw "de schade" bekeken. Mijn voet was erg rood en er zaten diverse blaren op, maar het koude water had goed gedaan.

We zijn vervolgens richting Taupo gereden waar we onze camping voor vannacht hebben opgezocht. Daar aangekomen bleken ze een zwembad te hebben en natuurlijk is Ylva meteen gaan voelen hoe warm het water was. Schreeuwend van de pret kwam ze terug "mamma, mamma, het water is heel warm, mag ik gaan zwemmen?". Nog voordat ik goed en wel "ja" had kunnen zeggen, had ze haar badpak al vast en was ze zich al aan het omkleden.
Samen met Roel is ze gaan zwemmen en heeft ze volop geoefend voor "Sterren springen", maar ook heeft ze dolfijnen nagedaan want die vind ze momenteel helemaal geweldig. Ik hoop dan ook dat het ons nog lukt om deze vakantie deze dieren ook nog in het wild te zien.

Nadat het zwemfestijn voorbij was en Roel en Ylva zijn gaan douchen, ben ik voor het eten gaan zorgen. Ondertussen heb ik ook contact proberen te krijgen met "Dr. Alex" om te overleggen wat ik het beste met de blaren kon doen. Deze lag echter nog in bed en dus was het wachten. Na het eten hebben we afgewassen en heeft Ylva nog even mogen spelen in het speeltuintje en op het springkussen (het grootste van NZ!).

Toen we klaar waren met alles was het inmiddels 20.45u en tijd voor onze kleine meid om naar bed te gaan. Ze heeft vandaag weer veel gezien en een hoop indrukken op gedaan en was dan ook kapot. Nadat we hadden gebeden heeft ze ons bedankt voor weer een mooie dag (dan smelt je toch als ouders)en was ze blij dat mamma niet helemaal weggezakt was. Stel je voor.....was ik hier de geschiedenisboeken ingegaan "toeriste zakt weg onder geisergesteente".

Ondertussen had ik nog steeds niks van "Dr. Alex" gehoord en omdat de blaren toch wel pijn deden, ben ik zelf maar gaan prikken en daar kwam me toch een vocht uit (net kleine kraters die spoten). Tegen 21.30u kreeg ik contact met "Dr. Alex" en bleek dat ik alles wat ik maar fout had kunnen doen, ook gedaan had. Zo had ik geen ontsmette naald gebruikt, heb ik geen ontsmettingsmiddel in de buurt en had ik gaatjes van boven geprikt en dat moest van onder zijn......typisch Netje. Het is nu dus maar te hopen dat het niet gaat ontsteken want anders moet ik hier alsnog naar een dokter.

Zo dat was me weer een dagje wel. Buiten dat we adembenemende natuurverschijnselen hebben gezien, want dat zijn deze thermale gebieden meer dan, zijn we ook weer een ervaring rijker: wijk in een geo- of hydrothermaal gebied nooit van de paden af want niets is wat het lijkt (of je moet van warme voeten houden!).

Lieve groet en tot morgen Antoinette, Roel en Ylva xxx...