We hebben de jackpot!

Dinsdag 06 november, oftewel de eerste dinsdag van november, dat betekent in Australië de Melbourne Cup. Al dagen staan de kranten er vol van en zijn er beelden op tv te zien, benieuwd wat dit gaat brengen.

Na ons vaste ochtendritueel op pad gegaan met als doel vandaag tot in Canberra, de hoofdstad van Australië te geraken. Om daar te komen moesten we als eerste grote plaats Goulburn zien te bereiken. Dat is ons gelukt en hoe....

Vanaf onze camping zijn we de enige weg die richting Goulburn ging, opgedraaid. Al snel kwamen we erachter dat we gisterenavond een wijze beslissing hadden genomen om niet verder te rijden. Het bleek een eenzame bosweg te zijn zonder verlichting en nauwelijks tot geen bebouwing. Ook zagen we al snel weer diverse kadavers langs de weg liggen en het laatste wat je wil is een kangoeroe of wallibie onder je camper.
Komt bij dat het nu bij daglicht een prachtige weg was om te rijden en we dus weer volop konden genieten van de weidse landschappen en de natuur zonder ook maar één iemand tegen te komen.

Natuurlijk stonden er in deze bosrijke omgeving ook weer de bekende "next ....km kangoeroes en koala" bordjes langs de weg en dus was het weer opletten geblazen of we er zouden zien. Kangoeroes dan, want voor koala's hebben we de moed al opgegeven. En terwijl we het met elkaar erover hebben dat de omgeving zich er perfect voor leent en we nog geen kangoeroe gezien hebben, steekt er een wallibie vlak voor onze camper de weg over!. Nou dan schrik je even en ga je volop in de ankers. "Hij kwam, zag en verdween". Bekomen van de "schrik" besef je dan ook hoe snel dat s'nachts gebeurd en hoe het dus komt dat er zoveel kadavers langs de weg liggen. We hadden ons n.l. steeds afgevraagd hoe het toch kon gebeuren, zo dus.

Terwijl we er nog over aan het napraten waren, ging onze weg over in een verharde landweg en ook dit was weer een unieke ervaring. Je moet je voorstellen, je zit op de "grote" doorgaande weg tussen twee plaatsen en dan wordt die doorgaande weg opeens een verharde landweg (de weg door het veld bij ons in Dilsen is er super de luxe bij). Dat kun je toch niet geloven, maar hier is het de normaalste zaak van de wereld.

Al hobbelend over deze weg zagen we het opeens..... In de verte stond een boom met bovenin een "knotje", het leek wel een soort wespennest. Zou het er eentje zijn??? Heel langzaam zijn we genaderd, het hart klopte in de keel en Ylva zat achterin te stuiteren. Zouden we dan echt het geluk hebben om er eentje in de vrije natuur te zien? De camper op veilige afstand geparkeerd (omdat we niet wisten hoe hij zou reageren als het er eentje was) zijn we er naartoe gelopen en inderdaad het was er eentje. Helemaal boven in de top zat een koala!. Super! We hadden de Jackpot!!!

Door het enthousiasme van onze kleine meid had hij ons al vrij snel in de gaten en maakte aanstalten om er vandoor te gaan, maar toen hij in de gaten kreeg dat we rustig bleven, bleef hij mooi zitten en konden we prachtige plaatjes schieten. Maar hij bleef ons in de gaten houden. Relaxed als ze overkomen, houden ze je toch continue in de gaten.

Helemaal onder de indruk van wat we zojuist gezien en meegemaakt hadden onze weg richting Goulburn vervolgt. Wat er ook nog zou gebeuren onze dag kon niet meer stuk.
Na 147 km bereikten we Goulburn en hier hebben we het plaatselijke shoppingcentre opgezocht om allereerst een bakkie te doen en te laten bezinken wat we allemaal weer hadden meegemaakt. Natuurlijk stonden hier overal de beelden van de Melbourne Cup op en dus kregen we daar ook een beetje van mee. Daarna nog even boodschappen gedaan en toen verdere richting Canberra.

Alvorens daadwerkelijk in Canberra aan te komen, rij je eerst het Australian Capital Territory binnen. Een prachtige groene omgeving met daarin een, naar de hoofdstad toe leidende, kunstmatig aangelegde weg. Een heel rare gewaarwording, want omgeving en weg paste totaal niet bij elkaar.
Vervolgens reden we ons "vast" in een grote politiecontrole en natuurlijk moesten we aan de kant. Rijbewijs- en voertuigcontrolle (en Ylva achterin "mamma wat gebeurt er, mamma mag ik een Mento, mamma.... alsof je daar op dat moment op zit te wachten). Nadat alles gecontroleerd was, moest er ook nog een alcoholtest worden afgenomen en dit ging wel heel apart. Roel moest zijn voor- en achternaam en zijn geboortedatum in een apparaatje spreken en dit apparaatje maakte op basis hiervan al een eerste screening of er alcohol gedronken was. In ons geval was dat uiteraard niet het geval en dus kregen we een goede reis gewenst en mochten we doorrijden.

Het was nog een kleine 5 km tot Canberra en daar aangekomen zijn we eerst naar het touristeninformatie centrum gereden. Iets wat we normaal niet doen, omdat we vooraf genoeg informatie hebben kunnen verzamelen over de plaats en de campings die er zijn, maar dat was nu (over de hoofdstad notabene) niet het geval. De vriendelijke medewerkster wist ons te vertellen dat er slechts 3 campings (waarvan 2 in de buurt en 1 ver buiten de stad) waren en ze heeft ons aangegeven waar die waren.
Als eerste zijn we naar de camping gereden die zij adviseerde, maar daar aangekomen leek deze net (sorry voor de bewoording) op een concentratiekamp. Dat ging hem dus niet worden.
Dan maar naar camping twee. Deze lag vlak bij een Mc Donalds (wat handig is voor het internet) en op het eerste zicht leek deze van afstand niet verkeerd, maar nadat we ons bij de receptie (die een 800mtr van de camping vandaan lag) hadden aangemeld en het terrein opreden, leek het net alsof we op een motorcross camping terecht waren gekomen. Weliswaar allemaal vriendelijke mensen, maar toch van die bepaalde ruige types.
Maar goed ....we waren er nu eenmaal en we zouden er ook blijven staan. Het is toch weer een ervaring en mijn ervaring met dit soort types is dat je deze beter kunt hebben in geval van nood dan sjieke kak.

Nadat we ons een plekje hadden uitgezocht (naast iemand die zo mee kon doen aan het programma "mijn leven in puin"), onze spulletjes geïnstalleerd, Roel een rondje is gaan hardlopen en Ylva en ik gekeken hebben naar de Melbourne Cup (die gewonnen is door het paard Green Moon met ruiter Brett Prebble) en alle glitter en glamour die daar bij komt kijken, gekookt en afgewassen.

Omdat het nog redelijk "vroeg" in de avond was en Ylva graag wilde proberen met haar klasje te skypen (deze had ze al een week niet meer gezien vanwege de Herfstvakantie), nog even naar de Mc Donalds gelopen. We hadden ons daar net geïnstalleerd en toen Skypte juffrouw Chantal en de vriendjes al zelf. Dat was een verrassing!. Natuurlijk vond onze kleine meid het weer leuk om haar vriendjes te zien, alleen was ze er ook nu weer zo van onder de indruk dat ze wederom nauwelijks tot niks wist te vertellen. Als we dan de verbinding verbroken hebben het grootste woord voeren en " ik had dit nog willen zeggen en vragen en dat". Haar naderhand hierover aangesproken te hebben, zei ze " ik vind het zo spannend als ik ze zie dat ik niet weet wat ik moet zeggen".

Omdat we nu toch bij de Mc waren en we de afgelopen 3 dagen niet in de gelegenheid waren geweest om ons dagboek op de site te zetten, dit nu ook maar meteen even doen. Tenminste dat hadden we gedacht........ Wat bleek, er zijn problemen met de site en we kunnen er niks opzetten. Tenminste vandaag niet en dus morgen maar opnieuw proberen.
Balen. Zeker ook omdat we weten dat het thuisfront zich dan wellicht al een beetje ongerust begint te maken. Daarom ook nog even geskypt met Bomma en Bompa en opi en omi en inderdaad vroegen deze zich al af of er iets aan de hand was. Nee dus, dat was een geruststelling.

Na iedereen weer even gesproken te hebben een lekker ijsje gepakt en terug naar de camper. Hier onze jonge dame gewassen en in bed gestopt, kopje thee gedronken en nagenoten van al het moois en vooral bijzondere wat we ook weer vandaag hebben mogen meemaken.

Lieve groet en welterusten Antoinette, Roel en Ylva xxx...