Bezoek aan Christchurch / Ylva's metamorfose

Vannacht hebben we wederom goed en vast geslapen. We hebben echt nog last van de twee uur tijdsverschil die we er hier in Nieuw Zeeland hebben bijgekregen en zijn moe. Om 7.15u zijn we opgestaan en met ons "Nieuw Zeelandse ritueel (NZr) begonnen: beddengoed opvouwen, bed opbreken, banken installeren, tafel opzetten, ontbijtgerief erop, ontbijten, opruimen en aankleden.

Voor vandaag hadden we gepland om een bezoek aan Christchurch te brengen. In Christchurch woont 50% van de bevolking en is daarmee het metropool van het Zuidereiland. Tevens is het de plaats die in december 2010 en april 2011 getroffen is door de zwaarste aardbeving ooit in Nieuw Zeeland.
Omdat we ervoor gekozen hebben om de stad in eerste instantie te verkennen middels een sightseeing tour van 3uur, werden we om 10.00u bij de bus verwacht. Dit hebben we op het nippertje gered omdat de opstapplek verplaatst was en dat hadden we niet meteen door en het parkeren iets moeilijker bleek dan verwacht. Hadden we ook nog 2 parkeerkaartjes gekocht van 10NZ$ (snapten de automaat niet helemaal) dus de dag begon al goed. We hebben dan ook maar 1 kaartje in de automaat laten zitten en daarmee dus iemand anders blij gemaakt (hadden we meteen weer onze goede daad voor vandaag verricht). En toen als een speer naar de bus gerend. "Belgium arrived" en dus konden we vertrekken.

Onze tour bestond uit twee delen. Het eerste deel was een rondrit door het centrum met een uit 1965 oude Engelse open dubbeldekkerbus. Deze tour was indrukwekkend; om sprakeloos van te worden. Overal zag je lege plekken waar gebouwen gestaan hadden, half of helemaal ingestorte gebouwen, grote hopen puin, panden die met containers gestut werden, lege beschadigde panden, het was een slagveld. Indrukwekkend was ook een kerktoren waarvan de wijzers van de klok waren blijven stil staan op het tijdstip van de beving? Daar naar kijkend, gaat er vanalles door je heen.
Maar er waren ook positieve dingen want overal zag werklui die bezig waren om alles op te ruimen en opnieuw op te bouwen. Want één ding is zeker: er wordt alles aan gedaan om van Christchurch terug de "Gardencity" te maken die het ooit was. Of zoals onze buschauffeur het zo mooi zei: "De oudere generatie doet er alles aan om hun stad voor hun kinderen en kleinkinderen opnieuw op te bouwen. Wellicht dat zij er niet meer van kunnen genieten, maar dan wel hun nakomelingen".

Het tweede deel van de tour hebben we gedaan in een uit 1960 afkomstige dichte Engelse dubbeldekkerbus. Reden was dat we naar de rand van de stad gingen en dat was een behoorlijk stuk rijden en in de open bus zou dit te koud worden. Komt bij dat de motor van de open bus niet sterk genoeg was om ons de berg naar Port Hill op te rijden. Port Hill is het hoogste punt van Christchurch, vanaf hier heb je een mooi overzicht over het centrum van de stad. Uitkijkend over de stad kon je goed zien hoe plat ze eigenlijk is (en dan niet plat door de gebeurtenissen van de aardbeving, maar lett. plat).

Van Port Hill zijn we doorgereden naar Ferrymead. Voorheen de badplaats van Christchurch met aan de ene kant strand en aan de andere kant prachtige huizen op de berg. Wat hier indrukwekkend om te zien was, was dat er door de aardbeving een heel stuk berg was weggeslagen waardoor er nu als het ware een tunnel ontstaan was. Ook zag je hoe huizen (weliswaar verzakt) nu op het randje van de afgrond nog overeind stonden omdat het overige gebergte weggeslagen was. Ik durf te zeggen dat als je zag hoe deze huizen erbij stonden, de mensen die er in woonden op het moment dat de rots is weggeslagen " zeven kleuren stront" hebben gescheten. Abnormaal en angstaanjagend om te zien.
Hetgeen we gezien hebben bezinkend latend (iedereen in de bus was er stil van), zijn we teruggereden naar het centrum. Daar aangekomen betekende tevens het einde van een zeer indrukwekkende tour.

Omdat we graag nog wat meer wilden zien, zijn we zelf met ons vertrouwd vervoermiddel "de voetenwagen" op pad gegaan. Als je dan zelf bij zo'n half ingestort gebouw staat, dan maakt dat nog meer indruk dan dat je dat vanuit een bus ziet. Ylva was er helemaal van ondersteboven en stelde duizend en één vragen: "mamma wat is een aardbeving?, mamma zaten er ook mensen in die huizen?, mamma hoeveel mensen zijn er gestorven?" En ga zo maar door.

Al lopend zijn we uitgekomen bij Cathedral Square. Voorheen de centrale ontmoetingsplek van de stad en nu de plek waar "Re:start" gevestigd is. Re:start staat centraal voor de wederopbouw van Christchurch en middels containers waarin allemaal zaakjes gevestigd zijn, stelt men getroffen eigenaren in de gelegenheid een nieuwe start te maken. Mooi om te zien, maar kippenvel als je denkt aan al hetgeen erachter zit.
We hebben hier even op ons gemak rond gelopen en gekeken. Ook hebben we een lekker bakkie gedaan en een echte Deutsche bratwurst gegeten. Heerlijk!.

Tja en toen......toen was het tijd geworden om onze belofte aan Ylva in te wilgen. Ze had al een aantal keren gezeurd over het feit dat ze hele lange haren wilde. Ze heeft nl. in Australië gezien dat ze bij een meisje extensions aan het zetten waren en dat wilde zij ook. Wij hebben toen gezegd dat als we in NZ waren zij dat ook mocht en hoe Ylva dan is, dan blijft ze daarom zeuren. Dus vandaag was de dag en zijn we met haar naar de kapper geweest en heeft ze haar extensions gekregen!. Tot overmaat van ramp voor ons, maar als koren op de molen voor Ylva vroeg de kapster toen of ze er ook een kleurtje in wilde?. Natuurlijk wilde onze jonge dame dit wel en dus moesten mamma en pappa nog langer wachten. Maar......het resultaat is mooi geworden, we hebben nu een heel ander, prachtig kind.

Inmiddels liep het tegen vieren en zijn we teruggelopen richting onze camper. Hier wachtte ons de volgende verassing: we hadden nl. een bekeuring van 135 NZ$ gekregen omdat we geen parkeergeld betaald hadden!. Geen parkeergeld betaald? Ik had zelfs 2 kaartjes betaald. Echter het kaartje was helemaal naar beneden gezakt en dus door de agent in kwestie niet gezien. Hadden wij weer. Dus dan maar naar het politiebureau om de zaak uit te leggen en de bewijzen te overhandigen. Gelukkig waren ze hier niet de beroerdste en boden ze zelfs de excuses aan voor het ongemak; ongelukkige samenloop van omstandigheden. Foutje bedankt!.

We moesten eigenlijk nog een paar boodschapjes doen voor onze "camper pimp up" maar omdat het al tegen vijven was, zijn we terug naar de camping gereden.
Daar hebben we gekookt, afgewassen, nog even gezwommen, ons gedoucht en daarna de jonge dame in bed gestopt. Zelf nog een kopje thee gedronken en teruggekeken op een toch wel indrukwekkende dag in de ruimste zin van het woord. Je ziet de beelden van zo'n aardbeving wel op tv, maar als je dan in werkelijkheid ziet wat dit met een stad doet en wat dit voor een stad betekend, dan is dat kippenvel.

Welterusten en tot morgen Antoinette, Roel en Ylva xxx...