Jet Boating.......Supergaaf!

Na regen komt inderdaad zonneschijn. Vanmorgen toen we wakker werden, hadden de wolken plaats gemaakt voor een "waterig" zonnetje. Fijn.....onze gebeden waren verhoord.
Zoals elke morgen ons vast ritueel gedaan, vanmorgen iets rustiger dan normaal omdat we geen haast hadden (hoeven ons nl. pas om 11.50u) te melden) en om 10.00u op de camping uitgecheckt.

Via het centrum en de "Glenorchy Queenstown Road" zijn we naar "Lake Wakatipu" gereden; een mysterieus meer waarvan de waterspiegel om de paar minuten ongeveer 12cm stijgt of daalt. Oorzaak? Wie het weet gaat door naar de volgende ronde!.

We hebben een mooie tocht langs dit mysterieuze meer gemaakt en zijn tot "Bennetts Bluff" een uitkijkpunt van waaruit je zicht hebt op de twee eilanden (Pig Island & Pigeon Island) welke in het meer gelegen zijn, gereden. Hier zijn we vanwege de tijd helaas moeten omdraaien. Deze tocht was maar weer eens het bewijs van hoe mooi en rijkelijk de natuur in Nieuw Zeeland is. Iedere keer weer anders en je krijgt er geen genoeg van.

Om 11.30u hebben we ons camperke net buiten het centrum geparkeerd, hebben we ons goed aangekleed en zijn naar de afgesproken plek in het centrum gelopen. Hier stond de bus voor onze excursie van vandaag al op ons te wachten. Wat we gaan doen? Jet Boating.
Jetboats zijn door de Nieuw Zeelandse boer Bill Hamilton ontworpen boten speciaal geschikt voor vlakke wateren. Deze boten zijn niet uitgerust met een schroef maar met een turbine pomp, die water (25.000 ltr water/min) aanzuigt en onder grote druk weer uitstoot. De boten kunnen een snelheid van meer dan 80 km/u bereiken; tijdens de tocht giert de adrenaline dan ook door je lijf.

Met de bus zijn we naar de plek gereden waar we te water zouden gaan. Echter dit was niet zomaar een busritje, nee we moesten met ons busje via de "Skippers Road" naar het beginpunt van "Skippers Canyon" rijden. Skipper Road de meest bekende en beruchte weg van het Zuidereiland. Het is gehuurde voertuigen verboden om er te komen en ook de lokale bevolking vermijdt deze weg. Reden: de weg die in 1862 als karrepad door de goudzoekers is aangelegd en nu in een niet veel betere staat verkeerd, leidt langs steile rotsen en kliffen. Eén foute stuurbeweging en het is afgelopen...... De bestuurder kijkt voortdurend langs de steile kliffen af en je hebt ogen te kort om én op de weg te blijven én om de rotsen niet te raken. Voor mensen met hoogtevrees is deze route dan ook een ware beproeving en sommigen "loopt het hier dun door de broek". Maar zoals al eerder gezegd "je moet één risico per dag nemen" en dit was ons risico van vandaag.

Na een klein uurtje rijden, met hier en daar stops voor foto's en uitleg over het goudzoekers verleden, hadden we het vertrekpunt van de boot bereikt. Ylva kon niet meer wachten dat ze in de boot mocht, hier had ze de hele morgen naar uitgekeken. Voor het zover was kregen we eerst korte uitleg en moesten we ons zwemvest aan ("maar ik kan toch zwemmen mamma, waarom moet ik dan toch nog bandjes?").
Eindelijk was het zover, we mochten in de boot. De bestuurder gaf ons met een paar spinnigs van 360gr een klein voorproefje van wat er ging komen......waanzinnig en Ylva die kraaide van plezier. "Wauw mamma dit is cool". Het kan voor haar niet hard en gek genoeg zijn.

Vervolgens zijn we met hoge snelheid de canyon ingevaren, echt super gaaf. We zijn door stroomversnellingen en nauwe kloven en onder watervallen door gegaan; natuurlijk zijn we hierbij niet helemaal droog gebleven (en oh wat vind ik het leuk als ik nat wordt met kleren aan). Ook zijn we over een gedeelte van de route van de film "Lord of The Rings" gevaren en zijn we blijven stilliggen onder een brug van 120mtr hoogte waar vanaf ze deden bungy jumpen. Waanzinnig.
Misschien is het raar of onnatuurlijk om met zo'n hoge snelheid door zo'n prachtig natuurgebied te razen omdat je er dan niet optimaal van kunt genieten, maar desondanks was het super!
Vantevoren waren we gewaarschuwd dat door de hoge snelheid er dingen van je hoofd konden waaien en een gewaarschuwd mens telt voor twee normaal.
Dit gold echter niet voor Roel, wiens zonnebril opeens door de lucht vloog. Gelukkig kwam hij op het achterdekje van de boot te recht en wonder boven wonder is hij daarop blijven liggen. Natuurlijk ben ik toen het gebeurde heel kalm gebleven!.
Na een kleine drie kwartier waren we weer terug bij het beginpunt. Ylva vond het jammer dat het voorbij was en heeft van het begin tot het einde genoten, gelachen en zitten kraaien". Het enige wat ze niet leuk had gevonden, was dat ze een beetje nat was geworden (van wie zou ze het hebben).

Terug in het busje zijn we eerst nog naar het privé domein van de eigenaresse van het bedrijfje gegaan. Zij is de 5e generatie die het bedrijf leidt en voor wie denkt dat ze riant woont, niet dus. Ze woont in een huis zonder elektriciteit en stromend water. De elektriciteit wekt ze op via een generator en het water komt uit de put. In de weide omtrek woont niets of niemand en wil ze naar de stad dan moet ze via de beruchte weg, het enige wat ze heeft is prachtig uitzicht. Je moet er maar zin in hebben.
Wij hebben in ieder geval op haar erf even mogen genieten van hetgeen zij elke dag ziet en dat is adembenemend mooi. Ook was er bij haar huis een brug boven de kloof van waaraf je kon bungy jumpen. Ik ben er wel gaan kijken, maar heb wat betreft het springen bedankt voor de eer.

Het werd tijd om terug te keren en dus zijn we met z'n allen weer in het busje gestapt en dezelfde weg teruggereden als we gekomen waren. Op de heenreis waren we (gelukkig) niemand tegen gekomen, maar nu op terugweg kregen we opeens een tegenligger!. Uitwijken in een verkeershaven was geen optie want die zijn er niet. En nu.....we moesten toch langs elkaar heen. Ik durf te zeggen dat ik blij was dat wij aan de kant van de berg zaten, want dat andere busje heeft aan de buitenkant met de wielen vrij door de lucht gereden. Alle passagiers hingen dan ook naar de binnenkant om het gewicht aan de goede kant te houden. Als wij dat hadden moeten, dan had zelfs ik geen zeven maar tien kleuren stront gescheten.

Inmiddels liep het tegen drieën en kwamen we weer terug in de bewoonde wereld. We hebben ons gedurende onze reis steeds afgevraagd waarom er op deze weg (men had ons dat nl. bij het ophalen van de camper verteld en op het hart gedrukt) geen huurauto's mochten komen. Nu we hem hebben bereden, begrijpen we waarom. Toch zijn we blij dat we door deze excursie in de gelegenheid zijn geweest om eroverheen te rijden. Het is een meer dan adembenemende (lett. en fig.) weg door misschien wel één van de mooiste stukjes natuur van het Zuidereiland. Het was geen goedkope excursie en hier en daar wel even slikken, maar meer dan de moeite waard en we hadden dit voor geen goud willen missen. Zelfs Ylva heeft meerdere keren gezegd "mamma wat is het hier mooi", terwijl zij het varen met de boot toch wel het sjiekste en spannendste vond.

Om 15.15u zijn we op het verzamelpunt afgezet en toen werd het tijd voor een bakkie. We hadden er nl. nog geen gehad vandaag en ons lichaam begon ontwenningsverschijnselen te vertonen. We zijn dit gaan doen bij "Ferburger", dé hamburgertent van Queenstown/Nieuw Zeeland. Het schijnt dat je hier de lekkerste en grootste hamburgers krijgt en dus moest er concurrentieonderzoek worden gedaan. Ze waren groot en lekker, maar of het de allerlekkerste zijn? Laten we het houden op: " over smaak valt niet te twisten".

Ons buikje vol en rond hebben we de camper opgezocht. Deze stond gelukkig nog op dezelfde plaats als waar we hem hadden achtergelaten (je weet maar nooit.....hoewel, wie wil zo'n ding nu hebben). We wilden vandaag nog naar onze volgende bestemming en dus zijn we nog gaan rijden.

In Frankton zijn we eerst nog even bij de Mc Donalds gestopt om ons verslag in het dagboek te plaatsen en daarna zijn we bij Arrow Junction de "Crown Range Road" opgereden. Dit is de sightseeing route richting Wanaka, onze eindbestemming voor vandaag. Onderweg hebben we wederom genoten van de mooie vergezichten en zijn we uiteraard geregeld gestopt om foto's te maken. Ylva zat achterin te oefenen voor "The Voice Kids", was alweer een tijdje geleden en als we stopten zei ze: "zijn we er of gaan we weer een foto maken?".

Om 18.30u zijn we op onze camping in Wanaka aangekomen. We hebben een mooi plekje gekregen met prachtig uitzicht over het dal; je kunt het slechter treffen. Nadat we de camper hadden geïnstalleerd, is Ylva gaan spelen in het speeltuintje, heb ik een machine was gedraaid en buiten gehangen en vervolgens gekookt. Tijdens het eten hebben we genoten van het uitzicht en na de afwas zijn we naar binnen gegaan omdat het toch wel begon af te koelen. Samen hebben we nog naar de foto's gekeken en geconcludeerd dat we wederom een ontzettend mooie dag hebben gehad en geluk met het weer. Als je hetgeen we gedaan hebben met donker weer of regen moet doen, dan is het niet half zo mooi.

Om 20.30u is onze kleine meid naar bed gegaan en als een blok in slaap gevallen. Ze is weer een ervaring rijker. En wij......wij zijn trots op haar want ze doet het toch maar allemaal. Voor ons zijn het al een hele hoop indrukken, laat staan voor een kindje van vijf en dat wordt snel vergeten.

Lieve groet Antoinette, Roel en Ylva xxx...