Pancake Rocks en Blowholes

Na de lange, vermoeiende, maar prachtige dag van gisteren hebben we vannacht alle drie goed en lang geslapen en zijn we pas om 8.15u wakker geworden. Ylva wilde natuurlijk als eerste piepie gaan doen, maar toen bleek dat de Kerstman ook nu weer niet geweest was (ze blijft hopen) was het niet meer zo nodig. We zijn toen met z'n drietjes tot 8.30u blijven liggen en daarna in actie gekomen.

We konden het rustig aan doen omdat we gisterenavond besloten hebben onze route aan te passen. Eigenlijk wilden we vandaag naar Kaikoura rijden, maar omdat we ook nog naar de "Pancake Rocks" wilden, zou dit een dag worden van meer dan 400 km en daar hadden we na de dag van gisteren geen zin in. Kaikoura is dus (voor dit moment) van ons lijstje geschrapt.

Nadat we zijn opgestaan, hebben we ons aangekleed, beddengoed buiten gehangen en zijn we buiten in het zonnetje gaan ontbijten. Daarna hebben we afgewassen en alles opgeruimd en tegen 10.50u waren we (lees: de dames) klaar en zijn we op de camping vertrokken. Eerst langs de supermarkt om wat kleine boodschappen te doen en daar hebben we warempel in de internationale hoek speculaas, "swrap" en "prut" gekocht. Ze hadden ook vruchtenhagel, maar die was helaas uitverkocht (balen want die mist Ylva wel). Helemaal happy met onze Ned./Limb. aankopen, zijn we daarna gaan tanken en toen was het alweer tijd voor een bakkie en dus zijn we dat ook nog eerst gaan doen. Uiteindelijk was het 12.40u toen we echt op weg gingen.

Vanuit Greymouth zijn we via de HW6 richting "Punakaiki" gereden, waar we onderweg een kleine variant van de twaalf apostelen van de Gold Coast tegen kwamen. Helaas met minder zon, maar wel een mooi plaatje. De reden waarom we naar Punakaiki gereden zijn, is omdat hier de "Pancake Rocks " (de pannenkoeken rotsen) en de "Blowholes" ( blazende gaten) liggen en die schijnen heel bijzonder te zijn. En natuurlijk wilde Ylva die rotsen van pannenkoeken ook wel eens zien!.

Dat de "Pancake Rocks and the Blowholes" bijzonder zijn, is zacht uitgedrukt. Ze zijn adembenemend mooi en spectaculair. Via een prachtig aangelegd pad kun je langs de rotsen, die eruit zien als stapels pannenkoeken ontstaan doordat de sterke branding het gesteente heeft uitgesleten, lopen en genieten van het geweld van de zee tegen de rotsen en het opspattende water in de holtes (gaten).
Zoals Roel uren kan wandelen door de bergen of genieten van watervallen, kan ik hier uren naar kijken en van genieten. Zoiets gigantisch en fenomenabel moois. Waanzinnig!
We hebben hier dan ook geruime tijd rondgelopen, gekeken en genoten. Iedere keer weer afwachtend hoe hoog de golf nu zou inslaan en uiteen spatten. Ylva vond het super en was op een gegeven moment even gedreven als haar moeder aan het luisteren naar de golven. Hier kun je nl. aan horen hoe hard en hoog het uitspatten zal zijn. Super!.

Ondertussen was het weer zich wat aan het betrekken en werd het koud en winderig en dus wilde Ylva graag terug naar de camper. Dit hebben we dan ook gedaan omdat het voor ons heel mooi is om naar te kijken maar voor een kind wordt het op een gegeven moment "saai".
Bij de camper hebben we ons een boterhammetje gegeten en een bakkie "to go" gehaald.

Nadat onze buikjes weer gevuld waren, zijn we verder op weg gegaan. Onze eindbestemming "Westport" 75 km ten noorden van Punakaiki en dus niet zo heel ver meer. De weg er naartoe (via de HW 6) was adembenemend. Ongelooflijk wat een natuurschoon hier te zien en te vinden is op het Zuidereiland. Jammer dat het weer steeds slechter werd omdat het er dan toch allemaal anders uitziet, maar als je deze route rijdt met zon en strak blauwe lucht dan kom je ogen(en tijd vanwege het foto's maken) te kort.

Vlak voordat we Westport bereikten, zijn we eerst nog even afgeslagen richting "Cape Foulwind". Hier zou nl. een zeehonden kolonie zitten en die wilden we natuurlijk graag even zien (we hebben er al veel gezien, maar het blijft mooi). Daar aangekomen, het was ondertussen beginnen te regenen, hebben we onze jassen aangetrokken, paraplu gepakt en op naar de zeehonden. Na een kleine tien minuutjes lopen kregen we ze in het vizier; daar lagen ze dan op de rotsen de mamma's, de kleintjes en de pappa's, lekker lui te wezen. Helaas konden we er deze keer niet dicht bijkomen omdat de rotsen te steil en de begroeiing te dik waren. We hebben een tijdje staan kijken naar hoe speels de kleintjes zijn en hoe beschermend de mamma's t.o.v. de pasgeborenen en hoe ruw tegen de 1 en 2 jarigen (die kunnen we ondertussen al onderscheiden) en toen we helemaal doorweekt waren, zijn we terug gelopen naar de camper en hebben we koers richting camping ingezet.

Gelukkig was dit niet meer zo heel ver rijden en in de stromende regen kwamen we hier om 17.15u aan. We hebben ons een plaatsje gezocht op het grind en hebben met verbazing staan kijken dat er toch nog mensen zijn die dan al een klein busje bij zich hebben waar ze zich amper in kunnen bewegen en die dan ook nog met hun hele hebben en houwen op het gras gaan staan dat helemaal doorweekt is. Ik zou dat dus nooit doen (zou überhaupt niet met zo'n busje op vakantie gaan want dan kregen we echtscheiding).

In de regen hebben we ons camperke geïnstalleerd en zijn toen lekker binnen gaan zitten met het kacheltje aan. Heerlijk!. Ondertussen wel medelijden hebbend (oprecht) met al die mensen wat er in een tentje staan of in zo'n busje en dan sommigen ook nog met hele kleine kindjes.
Ik heb gekookt, we hebben gegeten en afgewassen, Ylva verzorgd, samen nog naar de foto's gekeken en toen Ylva in bed gestopt. En toen.....toen zijn wij op de bank geploft en hebben we naar Bassie en Adriaan gekeken omdat alleen de dvd speler van onze tv het doet. Leuk om weer een keertje te kijken naar jeugdsentiment terwijl de regen buiten met bakken uit de lucht komt.

Lieve groet en tot morgen Antoinette, Roel en Ylva xxx...