Langkawi here we come!

We zijn alle drie als een blok in slaap gevallen, maar ondanks dat hebben we toch onrustig geslapen. Ylva was alweer om 4 uur wakker omdat haar lichaampje nog op een andere tijd staat en wij hebben liggen "prakaseren" hoe het zou gaan met onze bagage. Uiteindelijk zijn we maar om 7.00u opgestaan, hebben we ons aangekleed en onze spullen bijelkaar gezocht. We moesten nog ontbijten en wilden een beetje optijd bij de gate zijn. Kwam bij dat we nog door de controle moesten met al onze tassen handbagage en wie weet hoe lang dit zou gaan duren???

Toen we bezig waren met al onze tassen op het bagagekarretje te zetten kwamen we erachter dat we één tas met kleren erin kwijt waren. Godv.., de godv.., de godv..!. Hadden we dat weer, dachten we dat we relaxt opweg konden. We moesten ze verloren zijn op het laatste stuk op weg naar het hotel, maar waar?. Navraag bij de receptie leverde niks op. Dan maar kijken of ze ze op het vliegveld gevonden hadden (je mag blijven hopen en dromen toch?), maar nadat we van het kastje naar de muur waren gestuurd om bij de "lost en found" te komen, bleek ook hier niks te zijn afgegeven; we waren er al bang voor. Even heb ik flink gebaald (het waren nl. mijn kleren) maar daarna me weer herpakt en van het nadeel het voordeel ingezien: we hadden een tas minder om te slepen, we hadden weer wat kilo's minder en .... reden om wat nieuws te kopen :) (moeten toch op gewicht blijven).

Door al dit gedoe zijn we pas om 8.45u richting de controle gelopen. We zaten vol adrenaline dus kom maar op....
Gelukkig zaten er twee mannen dus dat werd appeltje eitje. Even vriendelijk lachen, aan de praat raken, doen alsof je niet zeker bent of je op de juiste plek bent en......doorlopen. Heel even leek het mis te gaan toen één van de twee naar de tassen keek, de ander met zijn ogen wenkte maar deze(degene waarmee ik aan de praat was) gelukkig zoiets had van "het is oké" " THANKS you and Merry Chrismas". Pffff......het was gelukt.

Als eerste zijn we een bakkie gaan doen en een hapje eten, we hadden immers buiten wat chips en chocolade(wat we gelukkig hadden meegenomen) nog niks gegeten. Daarna op ons gemak naar de gate gelopen, wat whatsappjes verstuurd en gewacht tot we konden boarden. In de tussentijd waren we nog Limburgers (op leeftijd) tegen gekomen die vroegen of we ook naar Langkawi gingen om ons vervolgens te vertellen dat het er schitterend was. De verwachtingen waren dus hoog gespannen.

Om 10.50u zijn we de lucht in gegaan om, nadat we goed en wel ons snackje en een drankje op hadden(Maleisië Airlines is echt goed verzorgt), om 11.40u weer te landen. Eigenlijk was het een vlucht van niks en hadden we bijna kunnen lopen (hoewel....met al die koffers en tassen).

We hoefden deze keer niet door de douane, het enige wat we moesten doen was onze koffers ophalen, als die tenminste waren mee gekomen want dat was nog een grote verassing. Het duurde een hele tijd en Ylva werd er ongeduldig en zenuwachtig van maar opeens kwamen ze eraan. "Mamma kijk daar zijn ze" schreeuwde ze van vreugde en opluchting.

Nadat we al onze "zooi" op twee bagagekarretje hadden verzamelt zijn we naar de uitgang gelopen waar we werden verwelkomt door de chauffeur die ons moest komen ophalen. Verschrikt keek hij naar alles wat we bij ons hadden; "zeg maar niks......" en dat deed hij gelukkig ook niet. Nadat we alles in het busje hadden ingeladen (gelukkig hoefde er niemand anders meer want anders weet ik niet waar die hun bagage hadden moeten duwen) zijn we op weg gegaan.

Het was een kleine 20 minuten rijden vanaf het vliegveld naar ons hotel. Onderweg vertelde de chauffeur ons dat het hotel waar wij naartoe gingen nog maar een maand open zou zijn en daarna zou worden afgebroken om opnieuw opgebouwd te worden. "Ja hoor dat hadden wij weer.....". We zagen het al helemaal voor ons: in plaats van in een mooi luxe resort met wit strand en palmbomen kwamen we in één of ander krot terecht dat blij was dat het nog overeind stond.

Ons gevoel werd er niet beter op bij de eerste " beelden" die we van Langkawi zagen en we herkenden alles behalve "het is er prachtig" zoals we vanmorgen hadden gehoord. Waar we keken zagen we armoede en oude vervallen huisjes en krotjes en van Kerstsfeer viel er weinig of niets te bemerken. Al snel kwamen we via onze chauffeur erachter waarom dit laatste niet het geval was; hier wonen moslims en die vieren geen Kerst. We hadden het kunnen weten maar omdat we in Australië en Nieuw Zeeland omringd werden door Kerst, hadden we hier geen moment bij stil gestaan.

Na 20 minuutjes rijden kwamen we bij ons hotel aan. Gelukkig zag het er niet zo erg uit als we ons tijdens ons ritje hadden voorgesteld en het stond ook niet op instorten, dat was dus alweer een meevaller. In de open aankomsthal was leuk Kerst versierd en de meisjes achter de receptie droegen kerstjurkjes. Gelukkig het ging hier dus niet in stilte voorbij waar ik een beetje bang voor was.

Nadat we eventjes hadden moeten wachten, konden we ons inchecken. We kregen het nummer van onze kamer al maar konden er nog niet in omdat ze nog niet schoon was. We moesten dus nog even wachten (achteraf gelukkig) wat ons in de gelegenheid stelde om al eens eventjes te gaan kijken. We hadden een hutje met zeezicht en dus zou je denken "wauw", maar bij het zien ervan hadden we zoiets van "maar hier gaan wij niet blijven". We zijn dan ook terug naar de receptie gelopen en hebben dit aangegeven (ondertussen was bij mij de moed al in de schoenen gezakt en verlangde ik ontzettend naar ons camperke). Gelukkig waren ze heel meegaand en hebben we een aantal sleutels van huisjes gekregen waarnaar we mochten gaan kijken en daarna aangeven welk we wilden hebben.

Met het zweet op ons hoofd, want met de temperatuur is hier niks mis, konden we na een driekwartier rondlopen en kijken in ons huisje. Het was niet wat we er ons van hadden voorgesteld zo op het einde van deze prachtige reis, maar we hadden al voor hetere vuren gestaan.

We hebben onze koffers en tassen uitgepakt, onze Kerstversiering opgehangen en ons boompje opgezet. Roel was not amuzed dat ik dit allemaal ging meeslepen, maar wat was ik blij dat ik dat wel gedaan had en ook Roel moest nu kleur bekennen (wat hij uiteraard niet graag doet) dat het er toch wel gezellig uitzag. Nadat we dit alles hadden gedaan en ons huisje, ondanks de ouderdom en afgeleefdheid, er nu leuk en gezellig uitzag, waren we toe aan verkoeling. We hebben onze zwemspullen aangetrokken en zijn nog even lekker gaan zwemmen.
Veel tijd hadden we niet want om 19.30u moesten we akte de presente geven op het Kerstdiner (Kerstavond wordt hier nl. uitgebreider gevierd dan 1e Kerstdag); benieuwd wat we daarvan moesten verwachten.

Mooi aangekleed en opgemaakt (ons meisje was om door een ringetje te halen) zijn we om 19.30u vol verwachting richting het strand gelopen. Hier was mooi versierd, stonden de tafels mooi opgedekt, er was live muziek, heerste een gezellige stemming en sfeer en begon het "nare" gevoel van vanmiddag een beetje weg te ebben. Ze probeerden er,naar omstandigheden, voor de gasten toch iets moois van te maken.

Nadat de directeur een woordje had gesproken kon het diner en feest beginnen. Het was lopend buffet en heel goed verzorgd. Voor de kinderen was er animatie van een clown en in de loop van de avond hadden ze op het podium ook nog spelactiviteiten voor de kinderen en ouders. Natuurlijk wilde onze jonge dame, moe of niet (ze viel bijna om van de slaap), meedoen en was mamma mee de klos. Tegen tienen was er een "lucky draw", helaas zijn we niet in de prijzen gevallen.

Onze jonge dame viel ondertussen om van de slaap en ook wij hadden moeite met onze ogen open te houden. Na kort overleg hebben we besloten terug naar het huisje te gaan; dit onder zwaar protest van Ylva omdat de Kerstman nog zou komen en die wilde ze graag zien. We wisten echter dat dit om 24.00u ging zijn en dat gingen we niet volhouden, dan zouden we alle drie rechtop zitten slapen.

Bij het huisje aangekomen wachtte ons een nieuwe verassing. Nee...het huisje was niet ingestort, maar de Kerstman was geweest met een hoop kadootjes! Ylva was meteen klaarwakker en wilde beginnen met uitpakken, maar we hebben besloten dat ze één kadootje mocht openmaken en dat we de rest laten liggen tot morgenvroeg. Uiteraard heeft ze het grootste kadootje eruit gehaald en open gemaakt. Tja...en daar zat haar koala in die ze ze graag wilde! "Hij heeft eraan gedacht en mijn koala gebracht!". Ze was zielsgelukkig, heeft hem in de armen gesloten en hem niet meer losgelaten.

Het was tijd om te gaan slapen, we waren kapot. Ylva tussen al haar knuffels en met haar koala in de hand en wij lekker in een groot bed (want dat hebben we toch wel gemist de afgelopen weken). Heerlijk!

Het was wederom een innoverende dag waarin we vanalles hebben meegemaakt en op ons bordje gekregen. Maar.....we slaan er ons doorheen en gaan er ook hier het beste van maken. "Alles komt goed schatje !."

Slaap wel en liefs Antoinette, Roel en Ylva xxx...